CARON - Pour Un Homme

خیال نکنید که همیشه آقای شاه از این عطر استفاده میکرده!
موقع گردش یه عطر
موقع دیدار با رئیس جمهور یه کشور دیگه یه عطر ومواقع دیگه برای خودشون قطعا عطر های متنوعی استفاده میکردن
متاسفانه هیچ مدرکی دال بر اینکه این عطر مخصوص خودشون بوده یا نه وجود نداره.
ولی در حالت عادی نسبت به اونموقع رایحه جذابی داشته.

بوی پدر میده دستان زحمت کش .منو یادش میندازه که وقتی کودک بودم با یک جعبه پر از نون خامه ای های کوچولو که روشون شکلات اب شده ریخته بود از در وارد میشد پدرم الان نیست بینمون ولی هر وقت این بو رو جایی از کسی بشنوم همون آن بغضم میگیره خلاصه عاشق بوشم

این رایحه من را به یاد ساواکی ها می اندازد (البته من بعد از انقلاب به دنیا آمدم و تنها چیزی که از ساواکی ها یادم می آید، مجموعه چاق و لاغری بود که دهه فجر پخش می شد).

درست 30 سال پیش بود. سوم ابتدایی بودم، امتحانات ثلث اول تمام شده بود. خونه ی ما داخل یه کوچه ی بن بست بود، سر کوچه مون یه نونوایی بربری پزی بود. همیشه صبح ها کلی صف واسه خرید بربری بود. نونوا مردی میانسال به اسم مش عبدالله بود که همیشه اعصابش بخاطر رعایت نکردن خانم ها در صف نونوایی، داغون بود. صبح ها که نمیشد نون بربری بخریم چون اصلا به من نوبت نمیرسید. اما عصرها هم ساعت 5 مش عبدالله میومد دوباره نونوایی رو باز میکرد و تا ساعت 6.15 عصر نون میپخت. عصرها نوبت خیلی آرام بود و مادرم عصرها واسه عصرانه مبلغ 1 تومان (10 ریال) میداد واسه خرید یدونه نون بربری و 50 تومان (500 ریال) واسه خرید پنیر لیقوان، که عصرونه بخوریم اونم با چای تازه دم فکر کنم اسمش بهار بود. همیشه عصرها مردی به نام آقا بهروز میومد نون بربری میخرید که پیرایشگاه محله بود. جوون بود و بسیار متین و مودب. همیشه همین عطر کارون رو به خودشم میزد. شیشه ی این ادکلن داخل ویترین چوبی فرسوده اش بود. در همین روزهای بسیار برفیِ آن زمان، با گرمای دلنشین تنور گازوئیلی نونوایی و بوی عطر آقا بهروز که هر بار یه نفر درب نونوایی رو باز میکرد تا بیاد داخل، اون لحظه ی تبادل باد سرد، باعث دوباره پراکندگی عطر آقا بهروز میشد. با نفس عمیق بو میکشیدم. اون موقع ها فکر میکردم دست و صورتشو با صابون نخل سبز شسته واسه همین همچین بویی میده. اما بعدها که ازش پرسیدم گفت نه ادکلن زدم و همین کارون منظورش بود.
کارون برای من همان 30 سال پیش را تداعی میکند. روزهای برفی سهمگین زمستان واقعی... روزهای بخار نونوایی بربری مش عبدالله... روزهای صندلی های فرسوده و ویترین چوبی پیر مغازه ی آقا بهروز... روزهای تعطیلی مدرسه ها در شیفت صبح و بعد از ظهر بخاطر برف سنگین که دنیا رو به ما میداند... روزهای سرسره بازی بچه های محل داخل کوچه ها که پوست آسفالت محله را یخکافت کرده بودند... روزهای لیز خوردن و زمین خوردن بر اثر همین یخ زدن محله ها... روزهای خیس شدن چشمها و نوک دماغ در سرمای هوا... روزهای گرمابه های محلی که بوی صابون نخل همیشه از تمام حمام ساطع میشد... روزهای بخاری نفتی مدرسه ها که همیشه مُبصر کلاس با کلی زحمت اون بخاری ها رو روشن میکرد... و تمام آن روزهایی که روزگار واقعی بودند که زمان را به جدیت درک میکردیم.......
...........................................................
عطری که امضای تاریخ است در کتاب زندگی
سپاس از همراهی بزرگواران......

با تیپ رسمی اون بوی غالب اسطوخودوس خیلی جذاب هست به نظرم

هر وقت بوش میکنم احساس میکنم یجا این بو میومد ولی نمیدونم کجا خیلی خوشبو هستش و کلاسیک و بوی وقار میده بوی ی خدمتکار میده اما نه هر خدمتکاری کسی که هنوز از زحماتش در اسایشیم

به نظرم زیباترین چیز در دنیای عطرها اینه که ، یه نفر یه عطری رو برای اولین بار می خره و بعد از تست ، رایحه براش آشنا میاد ، انگار قبلا در دهه هفتاد یا هشتاد ، به مشامش خورده. عطر کارون پورانوم برای من اینطور بود. همچنین دیور فارنهایت و آزارو پورهوم.

نمیدونم فقط من اینجوری ام یا نه ولی شدیدا بوی چای توش حس میکنم. شدیدا تلخ و سنگین و کلاسیک. برای من به شخصه جالب نبود

دوستان بهترین مشابه این عطر از شرکت های دیگه میتونید نام ببرید؟

کلاسیک…تلخ…سنگین واقعا سنگین!!! رایحه اش از یاتاغان قابل تحلیل تره!!… شروعی از رایحه صابونی و اسطوخودوس و وانیل و در آخر گیاهی…. رایحه اش آدم رو میبره به خیابان های پاریس و لندن در دهه ۱۹۳۰…. با استایل اتو کشیده مرتب آنکارت کرده ، مرد شصت و پنج ساله ای که به موهاش ژل زده…. نه خیلی رسمی میشه گفت تقریبا…۷۰٪ رسمی بعد استحمام هم خیلی ها ازش استفاده می‌کردند….