CARON - Yatagan

یکی از عطرهای کلاسیک که حس ماجراجویانه‌ای را القا
می‌کند.عطری چوبی،ادویه‌ای است که ترکیبی از رایحه‌های گیاهی، دودی، حیوانی و چرمی را ارائه می‌دهد.
عطر با ترکیبی سبز گیاهی و تا حدی تلخ از ترخون، ریحان و برگ بو آغاز می‌شود که حالتی تند و معطر دارد این شروع می‌تواند برای برخی افراد تیز و گیاهی باشد اما به مرور با ورود نت‌های چوبی بالانس بهتری پیدا می‌کند.درمیانه راه چوب کاج و نعناع هندی در این مرحله نقش اصلی را دارند و فضای سبز،دودی عطر را تقویت می‌کنند اینجا دقیقا جایی است که حس دود، کهنگی و تلخی چوبی به وضوح نمایان می‌شود.
پایان‌بندی با چرم، مشک، خس‌خس و عود عمیق‌تر می‌شود این مرحله دودی، چوبی و تا حدی حیوانی است چیزی که یاتاقان را به عطری منحصربه‌فرد تبدیل می‌کند.
یکی از عطرهای خاص و بی‌نظیر دنیای پرفیوم است که بوی قدیمی، چرمی، دودی و تلخ آن برای هر کسی مناسب نیست. اگر با عطرهای مدرن و دیزاینری بزرگ شده‌ای، ممکن است در برخورد اول کمی عجیب یا حتی زننده به نظر برسد، اما اگر طرفدار عطرهای کلاسیک، چوبی، ادویه‌ای و کهنه هستی، این یکی از شاهکارهای جاودانه دنیای عطر خواهد بود.
پخش بو بالا و ماندگاری عالی دارد
(خوش بو،خوش رو،خوش قلب باشیم)

بنده از ادغام این عطرِ دوستداشتنی و دیویدف زینو شنیدم و گفتم بد نیست یه تستی بکنم..همانطور که کمی پایینتر نظراتی رو مطالعه کردم فهمیدم که ترکیبِ جالبی از آب در میاد!!…

فاجعه. بوی قطره خوشبو کننده تیرک که قدیما به دستویی میزدیم تا بو بد از بین بره میده

بعید میدونم هیچ خانمی از این کار خوشش بیاد. اصلا عطر ایمنی نیست و بدون تست نمیشه خریدش. خیلی تلخه.کاج و شوید و ریحان و فلز و کمی زهر مار ِ دوست داشتنی توش مشهوده. کت شلواری و سن بالا و البته با پرستیژ و خوش کاراکتر. یه تلخی سمج ِ مرموزی داره و اصلا مهربون نیست.##

هوش‌دارید! که کارن یاتاقان جاسوس جنگل است در شهر.
هر جایی نزنیدش
زیاد باهاش ور نرید
به درد جلسات کاری نمی‌خوره
جلسات خصوصی هم که اوه اوه بی‌خیال
شاید فقط تو مهمونی‌های صمیمی و بلاتکلیف خطری نداشته باشه؛
سعی کنید همیشه تو یه صندوقچه تو تاریکی محبوسش کنید؛
پیرم که هست؛ کار کشته‌تره
البته از یه دوستی شنیدم که تو چند سال اخیر، زندگی شهری بهش افتاده و تغییر جبهه داده واسه این‌ور بازی می‌کنه، ولی بازم ممکنه چند جانبه باشه.
همونطور که لابد می‌دونید سلاحی که بیشتر ازش استفاده می‌کنه چوبه. ولی گیاهان سمی دیگه‌ هم تو دست و بالش داره.
بی‌تربیت هم هست. گاهی دود می‌پوفه تو صورت‌تون؛ البته پدرخوانده رو چه به بی‌ادبی، ابهتش با پاشنه‌ ادب‌رو خرد می‌کنه.
نگاه به نت‌های سبزش نکنیدا. اهل صلح نیست. مثل کمودو یهو دیدید حمله کرد.

حجم انبوهی از روایح سبزی که داره با اون کاستاریومی که ته شیشه خوابیده و زمزمه‌اش به وضوح شنیده می‌شه، یه معنی بیشتر نداره:

شما در میانه‌ی جنگلی مه‌آلود با گیاهانی جورواجور چشم باز می‌کنید. یا بمانید و داروینیست‌وار و نیچه‌طور قوی شَوید و زندگی کنید یا فرار کنید و راهی به شهر با عطرهای معمولی و متمدن‌اش پیدا کنید.
اونقدرام عجیب و پیچیده و سوررئال نیست که بخوام بگم فیلم the lobster رو ببینید، ولی می‌ارزه یه کوچولو نگاش کنید.
قدیمی‌ها می‌گن خود یاتاقان وقتی پاش به شهر رسید، قوی شد و موندگار شد و زندگی کرد و زندگی ساخت. سال‌های مدیدی بووود و همچنان هم هست. تکاملی عجیب برای یک عطر:
انسان‌وار؛ بلکه میمون‌وار؛
یعنی از عمق جنگل به قلب تمدن و شکوفایی؛ البته برای امروز نوستالژیک و کهن.

یکی نبود بگه چه کاریه؟
اومدی بین انسان‌ها که چی بشه؟
ما یه هفت هشت میلیارد آدم دور هم جمع بودیم و شوربامون‌رو می‌خوردیم و دوغ‌مون‌رو سر می‌کشیدیم دیگه.
مدام هم که اضافه می‌شیم: آخرش کارمون می‌رسه به ?what happened to monday.

بابا خود ما عاشق جنگلیم جان تو. هنوز سویه‌هایی از dna اجداد جنگلی‌مون اطراف سلول‌هامون می‌پلکن بالاخره. ما می‌خواستیم بیایم اونجا‌.
دیگه زحمت شد.
شما تشریف آوردید.
حالا یه سوال:
چرا انقدر جنگلی شما؟
مثلا خوب بود یه ذره مثلا ها یه ذره جنگلی_خاکی باشید. از اینا که درختاش مثل سبیل آدمیزاد پا به پا، سانت به سانت درنیومدن و یه مجالَکی هم به خاک بی‌چاره دادن.
چرا انقدر عمیق و مه آلود و سنگین و مرموز؟
چند نفررو دیدم که می‌گفتن اصلا نفهمیدیم این عطره چی می‌گه؟ چی می‌خواد؟
جان تو پیچیدگی زیاد دیدیم و داریم. این روزا سادگی بیشتر به دردمون می‌خوره. د.یالوم بیشتر به کارمون میاد تا اسپینوزا. کوندرارو دوست‌تر داریم تا توماس مان.
مغز تخمه از سوپر مارکت می‌گیریم و مشت مشت می‌ریزیم دهن‌مون؛
آخه می‌دونی؟ دندونامون طاقت نداره، یه وخ از چیک پوست تخمه ترک برمی‌داره
از دندون‌پزشکم که می‌ترسیم.
این پیچیدگی‌ها خم‌مون می‌کنه
قلنج می‌شیم
می‌ترکیم
دوست نداریم اصلا
نمی‌خوایم!
همینجوری راحتیم
آرامش‌مون‌رو نخراش.

ترسیم لیمیت روشنفکری و ادراک
حلقه‌های فلسفه‌ی مضاف
نقد شعر و رمان
انگشت‌های بر گونه
زانو زده در پیشگاه مدرنیته
تسلیم بی‌حصر اگزیستانسیالیسم
مفسر آیات نیچه
به دور از فهم و نقد و دیالکتیکی کارساز و راه‌گشا و صرفاً:
نماد بارز انتلکتوئلیسم ناقص و فلج
اوه اوه. ببخشید یه لحظه کیبورد از دستم در رفت، پرت و پلا نوشتم.
برگردیم به عطر:
ببین داش یاتاقان! تو دیگه عمری ازت گذشته. باید بدونی که این‌ روزا کارهای دیور و بلگاری و ورساچه و موگلر و... بیشتر خریدار دارن تا عجیب و غریبی مثل تو. تو اگه می‌خوای امروزم خریدار داشته باشی، باس شمشیری باشی بر گُرده این گوژپشت مدرن... چی می‌گم؟ فرانکشتاین کج و کوله... از این حیوانی‌های جدید یاد بگیر!
یا اینکه با انکار ماهیت خودت، حداقل یکم ساده شو بخرنت. ریفرموله بهترین گزینه‌اس.
البته اینم بگم یه عده‌ای هم دیوونه‌ی موجوداتی مثل خودتن.
خوش به‌ حالشون‌. خوش به حالمون که عطرایی مثل تو _گرچه جاسوس_ هستند و اوقات خلوت و حتی جلوت‌مون‌رو پر می‌کنند و یه مجالی به این تخیل سوتی‌مون می‌دن.
و چه‌ کار حیاتی و مهمی:
پر کردن وقت! کوندرا گفت: باید کشت این وقت‌ چسبناک‌رو. حالا چه با تارزانی مثل تو، چه با کندن چمن‌‌های پارک‌ که خودم این یکی‌رو اصلا نمی‌پسندم. باز "در انتظار گودو" نشستن یه چیزی؛ یا حداقل به کشتن دادن چند میلیون هم‌نوع، لای جنگ جهانی یه حالی می‌ده، ولی کندن چمنای سبز پارک؟ نه جون تو!
هر وقت هوای چمن کردم تورو بو می‌کنم.
و حقم میدم به کارن که ریفرموله‌ات کنه. بوی جنگل و اجتماع عظیم درختان بر امر بوپراکنی نباس اونقدر بمونه که مخاطب‌ مجبور بشه خسته از امتداد وسیع جنگل، به باغچه‌ی معمولی و 'محصور' خونه‌اش پناهنده بشه؛ به بوستانی از روایحِ اهلیِ گل. مای وی نرم! دلینای مخملی! تازه بازم جا داری برای ریفرموله:
بزن بشکن خرابم کن
غلیظم من، شُل‌آبم کن
نخست چوبم چو گندم کن
وانگه در آسیابم کن

بذار آسیاب‌رو بوی یاتاقان برداره. نون‌مون طعم شِوید و نعناع بگیره و از تلفیق این سبزا با سیاهی‌ی مثل مشک لذت ببریم‌.
فقط دیگه اونجا یاتاقان بازی درنیار و شمشیر نکش. آسیاب می‌شکندت، خمیرت می‌کنه ها.
از ما گفتن.
این کارا شایسته زمان درگیری‌ات با یونان و روسیه بود.
الان عصر گفتگوها و نوشتن‌هاست.
بشین طومار بنویس. مثل من! بالاخره چند نفر آدم صبور پیدا میشن، تحملت کنن و احیانا دوستت داشته باشن.
و الا که مثل سهروردی باش و آخر کار، بی‌خیال گشودنِ قفل این "بدون عنوانِ" میشل باسکیارو شو و برگرد به جنگلت. ""ناکجاآبادی"" که شاید تو همون خلوت جنگل پیداش کنی و از این غربت پنجاه ساله خلاص شی‌.

غربتی خواهم ساخت
آشنایان همه را
جمله از حلقه‌ی غربت
به برون خواهم راند
دل به سر سر به دلم خواهم دوخت
چشم‌ها خواهم بست
پنبه در گوش گذارم شاید
شاید برسد روزی که
شانه‌ات من باشم و
زیر سایه‌ی زلفت...
بنشینم و سهراب بخوانم باز
و البته صائب تبریزی :)

وای وای منو پرت میکنه به گذشته این عطر،عطری فوق العاده نوستالژی که هنوز که هنوز عالیه،مشابه یک بنز میمونه که کلاسیک ولی دوستداشتنی و خواستنی

رایحه اش مانند زینو و هالستون یه حال و هوای چوبی و آروماتیک داره شروعش بوی یک نوع برگ می‌دهد که دوستان ذکر کردن بوی شاهدانه توی همه نت های مشهوده نکته دیگه اینه که شاید اعتیاد آور باشه با تیپ آنکارت کرده و اتو کشیده و اصلاح شده نه خیلی رسمی برای افراد ۵۰ سال به بالا خیلی خوبه…

شاهکار بی بدیل دنیای روایح ... کاش ریفرموله نمیشد !

نزدیک ترین رایحه ای که میتونم بهش اشاره کنم عطر بات نات تودی از برند فیلیپو سورچینلی هست ( نظر شخصی ) بنظرم کار بسیار با ارزشیه و هر عطربازی یه یاتاقان تو کلکسیونش باید داشته باشه ... تغییر نت های جالبی داره بطوریکه من بعد یک ساعت یه بوی خاصی ازش گرفتم اول فک کردم بوی عطر یه نفر دیگس ولی دیدم نه همین یاتاقانه که با اوایل رایحه خیلی خیلی فرق میکرد و انگار یه عطر دیگه بخودم زده بودم ... در کل نسبت به زمان خودش خیلی جلوتر بوده و این واقعا عجیبه

عجب!
پس اون بویی که دهه 70 از کارمندهای شیک با سبیل مرتب و کُت اتوکشیده و شلوار خمره‌ای میومد جناب یاتاقان بوده :)
این پیر خوشبو هنوزم جذابه
سوال: عطری با همین فضا ولی مدرن‌تر و جوان‌پسندتر سراغ دارید؟