Filippo Sorcinelli - Io Non Ho Mani Che Mi Accarezzino il Volto

اونوم! خلائی حَزین در کِشاکِش مفهومِ انتزاع وَ ناسازه ای مطرود در بطنِ یک اساسِ بیگانه. جاندارانی هبوط کرده که از جانِ خویش می‌خورند و جوهرِ وجودشان را بر روی پوستِ گونه‌ی آدمیزاد قی می‌کنند. اونوم را می‌توان به نوعی از نشانه های آخرالزمانِ فرضی دانست!

وقتی شب گذشته چندخطی از شماره سه اندی تاورِ عاصی نوشتم خیلی از لحاظ فکری خسته و غیرمسلط بودم. ترجیح دادم نوشتن در موردِ این دجال رو موکول کنم به قلبِ شب! جایی که خودم زنده‌تر میشم وَ اونوم هم بهش تعلق داره. بله، سیاهی! ولی سیاهی دقیقا یعنی چی؟ یعنی نور! هر منبعِ نورِ عظیمی در چشم ما ابتدا تبدیل به یک سیاهی مطلق وَ بعد روشنایی در ثقلِ اون تیرگی و سیاهی خلق میشه!
اما آیا همیشه این فرضیه عملی میشه؟ خیر. چرا؟ چون برخی سیاهی‌ها نور رو می‌بلعند! مانند سیاهچاله هایی که تو کهشکهان زندگی میکنن. برخی دیگر اصلا نور را نمیشناسن. مثل عمق دورافتاده یِ یک غارِ زیر زمینی!
این نژاد از تیرگی خطرناک‌تر است. بشر امکان معاشرت با تیرگی های اولیه و پیش پاافتاده رو داره اما هنوز از لحاظ زیست وَ روان شناسی توان وَ وُسعِ کافی برای برخورد با انواع خطرناک تیرگی رو نداره!
حدود ده درصد از آدم‌ها می‌تونن تاریکی به مثابه نور رو بفهمن! تاریکی به مثابه سایه رو هم همینطور! وباقی آدم ها فقط میدونن وقتی یه جا لامپ روشن نیست یعنی تاریکه! نوددرصد! :) برای همینِ که فسلفه و ابعاد ژرف هنر هیچوقت خریدار نداره. و چرندیات به وفور مورد استقبال قرار میگیره :) چون اون هنروفلسفه داره از جهانی صحبت میکنه که سوژه هیچ تصور و درکی ازش نداره.
اما کمتر از یک درصد هم هستن که میتونن تاریکی به مثابه تاریکی رو درک کنن...! وَ ای کاش بشر می‌فهمید منشا تمام آنچه تحت عنوانِ رازِهستی میشناسه زیر کلید واژه 'سیاهی' مخفی شده و نور رو برای فریب بهش نشون دادن :)

یک شبِ خیلی سرد و بارانی که بچه‌های کوچولویِ سر چهارراه ها سنگِ خَشن رو مُتَکا میکردن و مانند جنینِ مُرده در رَحِم مادر معصومانه و بی‌حرکت بررویِ زمینِ بی‌رحم می‌خوابیدن وَ همزمان شبه مَردهایِ خرسِ گنده‌ی بی بخارِ کوتوله یِ هرجاییِ وَلَدِچموش، میزانِ حرارتِ بخاری ماشین های حماقتشون رو زیادتر میکردن، این دو بلا و طوفان توسط یک مجنونِ مُرتد به سرزمین من نازل شدن!
Io non ho mani che mi accarezzino il volto - Opus
قبل از هرچیز بگم یک شبانه روز به ایو نون هو مانی (که تلفظ ایتالیایی اش متفاوته) فقط نگاه کردم و در شاعرانه‌ی اسم و فلسفه‌هایِ به خواب رفته در اعماقش ذوب شدم...! اووو فهمیدم این اسم یا بهتر بگم بیت یا مصرَع و شعر میرسه به یک روحانی و و و...
دستی نیست، صورتم را نوازش کند.
There are no hands to caress my face
من اگر نگم آخ، اگر نگم ای وای، چی بگم؟
البته شاید معانی دیگه داشته باشه. که اصلا برام مهم نیست
من این عطر رو با همین مفهوم و همان فلسفه تو ذهنم تا همیشه نگه میدارم!
[بعد برخی از بانمک‌های عرصه می‌فرمایند فقط بگو وتیور خاکی و عود عربی :/ آقا، خانم اینجا ما عمیقا با فسلفه، علم وَ هنر در ارتباطیم. به اقیانوسِ هر عطر کلی دریا و رودخانه ی باشکوه سرازیر میشه... پای جادو میاد وسط! نمیدونم چطور این رو متوجه نمیشن!]
وقتی ایونون هومانی رو استشمام کردم خیلی زود فهمیدم که هیچوقت نمیتونم از دست فُرم رایحه اش خلاص شم. اون کهربای لعنتی سرخی رو از چهره‌ی من برای همیشه گرفت. تبدیل به یک کلوخ سنگیِ غصه‌دار شد که به شیشه‌ی رَوانم برخورد کرد. حس میکردم قلبم به جای خون، مصیبت رو به سمت مغزم پمپاژ میکنه... نورنَدیده! تاریک تاریک تاریک....
یکی میگفت نه اصلا! خلاصه بگم. جانم تو نمیفهمی :)
چند نوع تعریف برای تاریکی داریم...
یک اتاق رو تصور کنید. لامپ رو خاموش می‌کنید و تاریک میشه
یک جنگل رو تصور کنید. خورشید غروب میکنه و تاریک میشه
حال عمیق‌ترین نقاط یک اقیانوس رو تصور کنید. ذراتی که اونجا زندگی میکنن هیچ تصوری از فوتون‌هایِ نور ندارن. روشنایی هیچ تعریفی در اونجا پیدا نمیکنه. در واقع اون ها حتی نمیدونن تاریکی چیه. حس عجیبی داره. سیاهی در اونجا حادث نمیشه بلکه واقع است. یعنی قدیم است. همیشه بوده... از قبل. قبل تر. سابق! تاریکی در اونجا با ازبین رفتن نور ایجاد نمیشه. بلکه یک جریانِ دائم است! میشه گفت سیاهی پیشه اون فضاست.
برخی از اثرهای هنری در تیرگی اینچنین هستن. یعنی ماهیت اون مخلوق هیچ شناختی از نور نداره! نمیشه به این آثار گفت تیره! اگر هم بگیم فقط برای انتقال مفهوم است...

فسیلِ سمیِ نورنَشناسِ نفرین شده ی وجود تو را بو کشیدم. جادو آغاز شد وَ قلبِ چروکیده ام زیر چنگالِ وحشیِ افسانه ات چنگار به خود دید!

یعنی برای من به حدی نورندیده، تار، محو وَ غم زده بود که حس میکردم یکی داره به قلبم چنگ میزنه. دقیقا شبیه به تماشای یک کالسکه بزرگ مِشکی با اسب‌های یک دست سیاه (در دل یک شب تیره و اتمسفری اشباع از مه غلیظ و دود) که یک جنازه رو به سمت قبرستان میبرن. قبرستانی که در دلِ جنگلی انبوه واقع شده! تلخی، اضطراب و وَهمِ این تصویر اینه که کالسکه یک سوارِ سفید پوش داره که مو و چشم‌هاش یخ زده هستن! یعنی یک نوع از سردترین نژادهای رنگ سفید! سواری که مرتب به شما نگاه میکنه. تصویرهای سمی و نگران کننده ای ازش گرفتم. خطرناکه برای من. خیلی زیاد! مثل بازی کردن یک بچه است با چرخ گوشت روشن! امکان داره واقعا قتل عام شه روانم توسط چنین تصاویری...

دوست ندارم چگونگی های این عطر رو بازنویسی کنم. چون از لحاظ تصویری خیلی نفرین شده است وَ اصلا مناسب چنین فضایی نیست و از لحاظ آکادمیک هم من باید برای اجدادم فراخوان بفرستم شاید باهم بتونیم یک بررسی سطحی درموردش ارائه بدیم! من مثل باقی دوستانِ مسلط و ریلکس نمیتونم در مورد چیستی چنین هنرهایی دانش خرد کنم :) فقط بدونید بد ضربه ای خوردم ازش...!



اینک اُپوس! یک نفرینِ منحوسِ رها در رودخانه‌ی اعصابِ انسان! کاملا رفتارِ تسخیری از خودش بروز میده. احتمالا این عطر از دیگِ ساحره هایی که تو جنگل های نفرین شده زندگی میکنن بیرون زده. بعدتر که چهره فیلیپو سورچینِلی رو دیدم یقین پیدا کردم که این آقا با عالم پنهان در ارتباطه. در صورتی که من به وجودداشتنِ همین عالمِ به ظاهر واضح هم باور کامل ندارم!! ولی خب. بر سَرِ میزِ قمارِ سورچینلی حاضرم به هر شرطی تن بدم و با هر دستی ببازم!
دقیقا جایی که کشتی نوح منِ تک و تنها رو با خودش نبرده بود! چنان طوفانی تو جغرافیای شبح زده و منفردم ایجاد کرد این عطر که تا یک مدت چهره سورچینلی از سرم بیرون نمی‌رفت...
کلی نوشته خلق شد... برخی آثار هنری عمیقا منبع الهام هستن. یعنی خودشون توسط یک یا چندین وحی ایجاد میشن و میرن که اون الهامات رو به دیگران انتقال بدن. در واقع خصلت نبی گونه به خودشون می‌گیرن. میشن رابط بین عالم بالا و پایین. شاید پایین و بالا!

پرده اول: اولین بار برروی پوست مصنوعی که برروی اون تتو تمرین میکنن! دو پاف اسپری کردم. دقیقا شبیه به کسی شدم که یک نیروی ماورایی هُلِش میده به میانِ یک میدان جنگ عظیمِ ماقبل باستان و در کسری از ثانیه توسط اژدهای دوسر مغزش میترکه. وقتی چشم باز میکنه میبینه بغل دست شیطان نشسته!
هیچ و پوچ... مطلق نفهمیدم چی شد.
مثل اینکه تمام دندان هاتون رو بکشید دقیقا زمانی که بیهوش هستید! یک فاجعه در قلب بی‌خبری
اگر میتونستم حتما میرفتم معابدِ لهاسا تبت چندین سال فقط برگ درخت ها رو جارو میکردم، موی راهبان معبد رو میتراشیدم و کلا تارک دنیا میشدم...!
اصلاح میکنم. رایحه رو نشناختم! نفهمیدن درست نیست.
غیرقابل شناسایی هم نیست. من فقط نشناختم. همین. :)

پرده دوم: دوشب بعد! برروی پوست خودم. بعد از اسپری آنومی عجیبی بین عضلاتم ایجاد شد که اگر امیل دورکیم زنده بود باید از روی احوالاتِ من کتاب خودکشی رو بازنویسی می‌کرد! جریان فلورال که کلاسیک ترین اطوار پوردی رو در خودش داشت... نمیدونم چطوری بگم. خیلی حس خامی میکنم اگر بخوام تشریحی ازش داشته باشم. برخی راحت این کارو میکنن. خوشبحالشون... :)

پرده سوم : شخص مُرتد رفت سفر، بیست و سه روز بعد برگشت. ساعت شش صبح. یک پاف روی گردن، یک پاف برروی ساعد. نیم ساعت بعد. احساسات عمیق رمنس تراژیک به همراه تشویش :| تصویر؟ شبیه به یک مرد که در میانه قرون وسطی عاشق دختر یکی از تندروهای مذهبی شده و قرار به جرم بزهکاری و انحراف قبل از طلوع آفتاب به آتش کشیده شه! اون عطر رو پوستم داشت قیامت می‌کرد که تو دفترم نوشتم...

من! آن پسرِ دهقانِ بیچاره!
که قبل از طلوع
توسط جادوگرانِ کلیسا...
به آتش کشیده خواهم شد
تو! آن دخترِ راهبِ ملعون!
که بعد از طلوع
خاکستر مرا به باد هم نخواهی داد...!


کاملا شبیه به روان‌گردان برخورد می‌کرد. ویژن پشت ویژن :)


از اون صبح تا به این صبح که در حال نوشتن چنین مطلبی هستم و نمیدونم چه زمانی به دیده‌ی محترم شما می‌رسه دیگه سراغ سورچینلی نرفتم و نخواهم رفت...! برای شخص من خطرناک هستن این دست هنرها. چرا؟ چون عادت دارم نقاشی، عکس، ادبیات، موسیقی و عطر رو تبدیل به تصاویر محرک کنم! براشون داستان نویسی مجدد میکنم... فکر میکنم قطعه ایکس از باخ اگر یک تصویر بود چگونه کانسپتی میتونست داشته باشه؟! یا دِزدِمونای شکسپیر چه شمایلی... ‌! وَ...
چند وقت پیش نقاشی های پینکنی سایمنز رو تماشا میکردم.
Pinckney Marcius Simons
چنان خودم رو به دارِ هنر این آدم آویختم که اگر کارهای معمولِ روزمره وجود نداشتن وَ من مجبور به ترک خونه نبودم قطعا تلف میشدم :)


بازهم میگم خوش بحال کسانی که با بی نور بودن این دست هنرها کاری ندارن و خیلی راحت نقدوبررسی میکنن همه ابعادش رو :) این یک امیتاز محسوب میشه! چون شخصی مثل من حتی دیگه نمیتونه از پاره‌ی بزرگی از آثار لذت ببره!!!


شنیدم! پچ‌پچ هایی از پشت سرم
تو بودی، جانورِ آدمخوار
خون آشام.
تو هستی. همیشه. هرلحظه. همانجا
رگِ گردنِ من تشنه ی دندان توست!
دراکولای تودار!
جاودان کن مرا؛ مانند خودت...

سلام خدمت همگی

برداشت اشتباه از نام یک عطر یا از طراحی باتل اون عطر موجب میشه ریویو شما تحت تاثیر احساسات شما در مورد اون عطر قرار بگیره و فضای عطر بدرستی توصیف نشه و حتی خیلی اشتباه توصیف بشه ،
این اتفاق در مورد عطرهای اونوم در این فضا زیاد رخ داده و این باعث میشه خریدار دید خوبی نسبت به این عطرها نداشته باشه و حس کنه استفاده از این عطرها باعث احساس غم و اندوه و تنهایی و ترس بشه،

من خودم با خوندن ریویوهای عطرهای اونوم این احساس رو داشتم ،
حس میکردم با پوشیدن این عطرها ، غم و اندوه و تنهایی به سراغم میاد و باید زمان رو در تاریکی سر کنم و منتظر بمونم هانیبال بیاد منو گاز بگیره!

بسیار حسرت میخورم چرا زودتر به سراغ عطرهای اونوم نرفتم ، اون موقع که خیلی ارزون بودند و من توجهی بهشون نکردم ،
ولی وقتی تستشون کردم فهمیدم که اون ریویوها ربطی به فضای عطرها نداشته ...

در مورد این عطر هم همینطور ،
هیچ دستی نیست که صورتم را نوازش کند ، به کشیش های جوانی اشاره میکنه که دور از خانواده هاشون هستند ولی ولی ،
در کنار هم شاد و خوشحال هستند ،
جیاکوملی اون لحظات رو با عکس هاش به تصویر کشیده ،
فیلیپو برای این عطر از اون تصاویر الهام گرفته،
در اون تصاویر کشیش جوانی در حال سیگار کشیدن هست ،

فضای این عطر به شدت تنباکویی و ادویه ایه هست ،
انقدر که حس میکنید یک نفر در کنار شما سیگار برگ میکشه ،
بوی ادویه ها بسیار دلنشین هست ،
این فضا بر یک بستر شیرین ، جذاب و دوست داشتنی شده،
پخش و ماندگاری خیلی خوبی داره ،
به دوستداران روایح تنباکویی و ادویه ای به شدت پیشنهاد میشه ،
تاریکی و غم و اندوه رو در مورد این عطر فراموش کنید.

یکی از فرزندان شما یک سوال کنجکاوانه مطرح کرده است: اگر جهان گرد است، چرا یک دریاچه یخ زده صاف است؟
جان باکستر: این سوال خوبی است.
لورا باکستر: اینجا می گوید که دریاچه انتاریو بیش از 3 درجه از انتهای شرقی تا انتهای غربی آن خمیده است. بنابراین آب یخ زده واقعا صاف نیست.
جان باکستر: هیچ چیز آنطور که به نظر می رسد نیست!
..
هدر: یکی از چیزهایی که در ونیز دوست دارم این است که راه رفتن برای من بسیار ایمن است.
هدر: متشکرم، وقتی به یک کانال می‌آیید، صدا تغییر می‌کند. و پژواک از دیوارها بسیار واضح است.. خواهرم از آن متنفر است.
جان باکستر: خیلی بد است.
هدر: او می‌گوید این شهر مانند شهری است که از یک مهمانی شام بسته شده است، جایی که همه مهمان‌ها مرده یا رفته‌اند.
..
جان باکستر: کریستین مرده است. او مرده است! مرده! مرده! مرده! مرده! مرده!
..
لورا باکستر: راهب شما به من احساس عجیبی می دهد.
جان باکستر: من تصور می‌کنم که او باعث می‌شود خدا کمتر احساس بی پناهی کند.
(دیالوگ هایی از فیلم Don't Look Now)
جان تو با عذاب وجدان بی اندازه ای که داشتی خودت رو نابود کردی. سایه ی مرگ همیشه دنبال تو بود، به خاطر کریستین باید تاوان می دادی. تصویرش همه جای ونیز دنبالت بود، موجودی ریزجسه با بارونی قرمز رنگ که هیچ جا تنهات نمیذاشت.
لورا مثل تو نبود، اون خودش رو بخشید، بخشید و زنده موند.
میدونی اکثر مشکلات ما از اون جایی شروع میشه که بابت یک اتفاق ناراحت کننده مدام خودمون رو سرزنش می کنیم و ازش سایه بزرگی برای خودمون درست می کنیم. سایه ای که تا خودتو نبخشی ولت نمی کنه. اونقدر به دست و پات می پیچه تا همه ی روابطت رو مختل کنه و جونتو بگیره!
همینه که تو و همسرت رو تبدیل کرده به تنها ترین آدم های شهر سرد و بی روح ونیز.
تا خودت نخوای هم کسی نمی تونه کمکت کنه، مثل اون پیرزن نابینا که هیچ کاری نتونست برات انجام بده.
اون چشمانش رو از دست داده بود، اما از هر بینایی، بینا تر بود.
اما تو، با همه ی تنها نبودنت خیلی تنها بودی. تو خودتو هم نداشتی.
کدوم دستی می تونست صورتتو لمس کنه؟!

" پودر شدن بند بند وجود یک خاکستر داغدار "

دلم خالی بود . چقدر سخت بود برایم راه رفتن با دل خالی . بارش تند باران بد شلاقی به جسم نیمه جانم میزد . مست بودم و خمار . وارد شیرینی فروشی شدم . اخ که چقدر شلوغ بود . نوبتم شد .
+ بفرمایید در خدمتم
- یک کیک دو نفره میخواستم برای ... صحبتم را قطع کرد
+ به به ، ولنتاین؟
- ولنتاین؟ نه مرسی ، عزادارم ... فروشنده سکوت کرد . قبل از اینکه احساس تاسف و همدردی کند به او گفتم " چند شمع سیاه هم برایم بگذار " مردی با صدای بلند گفت مگر شمع سیاه هم اینجا میفروشند؟ فروشنده گفت بله ، چند سالیست خیلی از عاشقا عزادارن .
سیگاری روشن کردم و در دست دیگرم کیسه کیک و شمع ها بود . دلم خالی بود . تحمل کیسه کیک برایم دشوار بود . باران همچنان مرا به جرم مستی شلاق میزد . گوشه ای ایستادم . تمام وجودم خیس و کبود شده بود . زوج عاشقی دست در دست هم زیر یک چتر از کنارم گذشتند . پسرک پرشور و جوان برگشت و مرا نگاه کرد . آقا حالت خوبه؟ اره خوبم . خیلی خوب . اما من باور نمیکنم . بهرحال این چتر را بگیر تمام تنت خیس شده است . ما نزدیک خانه هستیم و نیازی نداریم . چتر مشکی اش را گرفتم . دست هایم میلرزید . دلم خالی بود و چشمانم سنگینی عجیبی به دنیا میداد . تمام تنم کبود و خسته . احساس بی وزنی میکردم . احساس خاکستر بودن . دیدی چگونه خاکستر سوخته سیگار با کوچکترین حرکت یا بادی می افتد . همانقدر تهی و همانقدر بی وزن و پوچ . کیک را دراوردم . چتر را با دستان بی جانم گرفتم و شمع های کیک را روشن کردم . اخ که اتش تو این چنین خاکسترم کرد . حال دیگر جای ابر و چشمانم عوض شده بود . حال گونه ها و لب هایم شلاق میخوردند . یک ، دو ، سه ... " روزت مبارک عشق من " اما کسی نبود شمع ها را فوت کند ... انقدر در گلویم بغض رشد کرده بود که هوایی از گلوی خودم هم خارج نمیشد تا فوت کنم . گویی آتش عشق روی شمع ها بار دیگر فریاد میزد : دیگر دهانی در کنارم نیست تا با دمیدنش مرا نوازش کند ...
انگشتم را به گوشه کیک زدم و چشیدم . تلخ بود . تلخ ترین چیزی بود که چشیده بودم . اما بهرحال روزه چند ساله ام را با چنین تلخی ای باز کردم .

از كوزه همان برون تراود كه دروست. ظاهر باتل كاملا داد ميزنه كه انتظار چه چيزي رو بايد داشت. با اولين اسپري فقط سياهي و نااميدي رو حس كردم. انگار به ته يه دالون خيلي خيلي تاريك خيره بشي . كورسوي يه رايحه خيلي قديمي برام تداعي شد. از اون روايح كه فقط ضمير ناخودآگاه آدم يادش ميمونه. اما واقعا نميشه گفت چجوري تو نت دوم و سوم تبديل به يه عطر دوستداشتني ميشه. البته اينم بايد بگم كه بي رحمي نت اول هنوز نذاشته دوباره بپوشمش.

سورچینلی ظلم کرد به من. افکارم چروکیده و سیاه به مانند در باتل و قلبم هم به مانند افکارم مچاله شد و پرت شد و فرود اومد بغل سطل زباله‌ی سر کوچه پدری. بارون می‌زد و یه کت زیپدار چرم قهوه‌ای تنم بود؛ جوونکی بودم و کل فکر و ذکرم این بود که بزرگتر بشم، شاید تحمل درد و رنج‌ها راحت تر بشه و خدا و بارون و آسمونم به من راحت تر بگیرن زندگی رو؛ و نشد. جای زخم‌ها موند و خوب نشدن؛ فراموش شد همه چیز اما حس‌ها خیر. آدم مگه لامسه خودشو از دست میده؟ حس هارو هل دادم در اعماق مغزم و همین دیشب، در اپنینگ این کار تمامی حس‌ها انگار برگشت پشت پیشونیم. به یاد شب بارونی و کت تنم که قرار بود بزرگتر نشونم بده و مینی برگ های کاپتان بلکی رو که پشت به پشت روشن می‌کردم و می‌دادم داخل و هدفونم که از زندگیی فریاد می‌زد که تئاتر مزخرفی بیش نیست و بس. توی پارک نزدیک خونه نشسته بودم به صدای ماشینا و رعد و برق و دانشجوهای جوون همسن خودم که از پیاده روی منتهی به پارک دست تو دست هم گذر میکردن و میخندیدن گوش میدادم. میگفتم چرا من نه؟ شاید زندگی مال اوناست و جای من این جا نیست.سیگار پشت سیگار. با خودم فکر کردم که فقط یه کیسه زباله کمه که بکشم سرم. تقصیری رو گردنش نخواهم انداخت؛ زندگی مال من نبود و اون هم بخشی از زندگی من بود و همین. تا قبل از دیشب، زمانی که داشتم نوشته ایتالیایی روی باتل رو میخوندم و دنبال معنیش می‌گشتم، اون شب یادم نبود. پیام‌ها و نام‌ها از یاد رفته بود. اسپری که شد، برگشتم به ۱۰ سال قبل و تمام...دردها از یاد نمی‌روند آقا. ما به دردها عادت می‌کنیم. سورچینلی من رو به یاد درد خودم انداخت و دست کرد ته سرم و همه چیزو کشید بیرون و گذاشت جلومو گفت: دیدی هنوز این‌جاست؟ دیدی فقط واسه خودت مخفیش کردی ولی نمیشه دورش انداخت؟
ممنونم آقای سورچینلی. ظالمی ولی با این حال ممنونم. حداقل دروغگو نیستی و تظاهر بلد نیستی و ضربه رو شما نزدی. شما گفتی یادته ضربه خوردی؟
برای اشک هایی که بارون نمیذاشت دیده بشه و منی که با نگاهم فریاد میزدم و هیچ و هیچ و هیچ دستی نبود برای نوازش صورتم...

عطر و طبیعت
دوستان معطر ام سلام
تا کنون این سوال در ذهن تان نقش بسته است ؟
که اهمیت عطر و انتخاب آن تا چه حد است ؟
بسیار ؟
من معتقد ام : بیش از بسیار !
عطر با غریزه و ناخودآگاه نیز مرتبط است .
و پیامی مهم را با خود حمل ، منتشر و بازگو میکند
با طبیعت و رازبقا چه اندازه مانوسید ؟
گیاهان در خود ، حیوانات در خود
و هر دو با هم فقط و فقط با بو مرتبط اند !
حتی بیش از صوت و دید
در تولید مثل ، سخن اول را ، بو میگوید
حیوانات با رایحه با هم سخن میگویند
و از بو برای هوشیاری در برابر هر خطر ، کمک میجویند
مادر و بچه اش همدیگر را با بو پیدا میکنند
در جمعیتی انبوه !
میگویند برای برره ای بی مادر ، تنها راه ، پوشیدن پوستی از بچه هایی از مادری دیگر است ، تا او را شیر دهد !
میبیند که این برره ، زاده ی خود نیست ، و میشنود !
اما چون بوی خود را میدهد ، پس اجازه ی نوشیدن میدهد
و نیز تمامی ی حیوانات از رایحه ، برای شناساندن خود و معرفی ی محدوده ی خود کمک میگیرند
مهمترین حس در طبیعت ، حس بویایی ست
در بین انسانها نیز اهمیت دارد
خصوصا انتخاب آن
میتوانید با انتخاب درست ، بگویید که هستید و چه میخواهید
بکار گیرنده باید دانا و عطرباز باشد
اما مقابل ، نه
که پیام را ، رایحه به او میدهد
برای ما انسانها این هنر ، اکتسابی ست
حال آنکه حیوانات بالقوه ، بالفطره و بالفعل رایحه بازند !
نیز همه ی گیاهان
حتی جامدات بیجان رایحه ی خود دارند

بیاموزیم که هر رایحه چه معنی دارد و به چه کار می آید
دوست و استاد عزیزم معین سرافرازی که تحت عنوان آرشیتکت فعال است یک بار سر فصلی ازین هنر ِ اکتسابی باز کرد به استادی ، لیک مسکوت ماند
هر رایحه معنی ای دارد و نیز هر عطری در مجموع
مثلا این عطر ، رایحه ای فکور دارد و پر تامل و تعقل
باید در شرایط اش قرار داشت
در سکوت و خاموشی که از غروب و در تنهایی آغاز میشود
برای هر عطر ، موقعیتی متصور است
که باید آموخت و در شرایط درست اش ازو بهره گرفت
عطرهایی که از عشق میگویند
از فلسفه و جهانبینی
از تنهایی یا غمی جانکاه ، از جدایی از معشوق
از شادی و سرور ، یا استمداد یار یابی یا انتظار
حتی کسالت و سستی نیز رایحه ی خود دارد !
برخی روایح از مستی میگویند
یا لذتی که برخی او را دیوانگی می نامند !
رایحه مهمترین است در این کره ی خاکی
که آب و آتش و باد نیز درو کارگر اند .
نیز فلزات و دیگران
مهمترین اصل و بهترین کامیابی از رایحه برای عطربازان شناخت این علم و این هنر است
و زمانی که وارد اش شدید
میبینید که کارگر است !
شناخت روایح و کاربرد آنها که هر کدام دلیل ، کاربرد و دستور خود دارند

به بُعد دیگر عطرها نیز توجه کنید
و معانی ی فلسفه ی خلقتشان
که بی شک سِری در خود دارند که خداوندمان که خالق همه ی روایح است در ژنتیک آنها به معنی ، نهاده است !

زیرک ، لذتجو از روایح و پر تامل باشید انشاله

میرقصم مثل دود سیگاری که به پوچی و نیستی شتابان قدم برمیدارد . میرقصم حتی اگر همه وجودم مانند سیگاری گرانبها سوزانده شود و به نیستی قدم بردارد . میرقصم و نیست میشوم اما رد من روی تو برای مدتی باقی خواهد ماند .بوی سوختنم سراسر وجودت را فرا خواهد گرفت و تو این بو را به خاطر خواهی سپرد با اینکه میدانم اندک زمانی بعد اثری از بویم در ظاهرت نیست . تو میتوانی بوی مرا با اسپری کردن عطرهای گران قیمت و یا عطرهایی که مقبولیت عموم و ازادی استفاده دارند را بپوشانی اما این بو در داخل مغزت همچنان تکرار خواهد شد . مزه این بو نیز در دهانت رخنه کرده است . میدانی چرا ؟ چون پک های عمیقی به وجود من زده ای و رقص مرا وسیعتر ، عمیقتر و تندتر و حتی پررنگ تر کرده ای . همه مزه من را چشیده ای . همه هستی و نیستی من در دستانت بود و نمیدانستم معتاد شده ای ... هرگز نمیفهمیدم که با پک زدن های متوالیت ، من رو به نیستی قدم برمیدارم . تشویقت میکردم که مرا بکشی و رقصیدن من را تماشا کنی . شاید اگر کل ادم ها و کائنات میخواستند از سیگارم پکی بزنند تا مرا بسوزانند و دود شدنم را ببینند ، 70 80 سالی طول میکشید تا تمام شوم اما انقدر شیفته لب ها و حتی دندان ها و فاصله بین دندان هایت شده بودم که دوست داشتم لب هایت بر وجودم رخنه کند . رقص کنان بین دندان هایت بپیچم و به درونت برم . دوست داشتم مزه تلخی شوم روی اب دهنت . دوست داشتم مرا عمیقتر بکشی تا لب هایت را عمیقتر بفشارم و مزه کنم ترا . دوست داشتم انقدر دوام داشته باشم تا بین لبهایت جان بدهم و تمام شوم . دوست داشتم انقدر اعتیادت به مرا ببینم که از اتش ذهنم در تو دلگرمی ای ایجاد کنم که بدانی زود تمام نمیشوم و تو میتوانی انقدر مرا بکشی تا بمیری و بمیرم . دست تقدیر ترا ترک داد . دیگر میل سیگار کشیدنت نبود . مرا در اوج اتش و دود و سوختن خاموش کردی و رهایم کردی در ناکجا آباد .40 50 سال که نه اما شاید 10 20 سالی دوام بیاورم اما دیگر من ، من نیستم . دیگر اتشی نمیتواند روشنم کند . دیگر چیزی نمیتواند مرا بسوزاند مگر غم هجر لبهایت از درون . مگر غم مک زدنم برای شروع سوختنم . میدانی چرا دودهایم میرقصید و مستقیم به نیستی نمیرفت . چون دوست داشت برقصد تا نگاهش کنی . دوست داشت تا اندکی ، کیفیت چشم تو را میدید و با عشق به نیستی قدم بر میداشت .
دیگر زمان سوختنم گذشته است دلبرم . دیگر نه توان رقصیدن دارم نه توان سوختن . دوست دارم در گوشه ای از ناکجا اباد که رهایم کردی ، به خوابی ارام فرو بروم و باقی اندک لحظات عمرم را به نرمی لبهایت ، فاصله دندان هایت ، نیم رخی از ماه درخشانت و بوی دهانت فکر کنم و بگذرانم . فقط یادت نرود که تو معتاد نبودی .... من معتاد لبهایت شده بودم و به هر بهانه ای در غم و شادی میان لبهایت خانه ای می یافتم و اندکی ارام میگرفتم . یادت نرود تو ترک هم نکردی ، فقط من بی خانمان شده ام ... فقط میدانم دیگر " لب هایی نیست مرا نوازش کند "

***** Io Non Ho Mani Che Mi Accarezzino il Volto *****


اندوه ... اندوه ... اندوهی بی کران که در قالب کلمه نمیگنجه ... لعنت به این رایحه ...
تاریک و تاریک و تاریک ولی تا کجا ؟ چه اندوهی تونستی در ذهنت متصور بشی که چنین اثری رو خلق کردی ... به نشانه احترام به هنرت اندکی سکوت میکنم ... چند دقیقه ای قراره با حالتی اندوهگین ، شما رو مهمون تصویرسازی ذهنی کنم ...

بی جون و خسته ، مردی که لبخند بر لبش بیگانه شد ، وارد خونه ای تاریک و سوت و کور میشه . مردی که اندوه و غم از تمام اعضای بدنش میباره . مردی که گریه میکنه از داخل ولی اشک نمیریزه . مردی که اشک و داد و نعره برای بیان شدت اندوهش کافی نیست پس احترام میذاره و تصمیم میگیره سکوت کنه . مردی که چیزی سنگین تر از مرگ رو تجربه کرده و نمیتونه خودشو کنترل کنه دیگه ... روی زمینی خاک خورده ولی خونی میشینه توی خونش . اما داستان این خونه چی میتونه باشه ؟
داستان میتونه از دست دادن عزیزی باشه که جونش به جون اون بسته بود و فکر میکرده اگه یه روزی از دستش بده نمیتونه دووم بیاره . جلوی چشماش از دستش میده توی همون خونه . پس از کلی تلاش و خستگی و التماس از درون برای رهایی از این داستان ، تمام امیدی که داشت از بین رفت و انچه شد که باید میشد . از درون داره قلبش اتیش میگیره ولی هیچکس نمیتونه براش کاری انجام بده . در اون سکوتی در میان تاریکی بدون ریختن اشک گریه میکنه ... انگار از درون اشک میریزه تا اتیشی که در دلش شعله گرفته رو اندکی رام کنه ولی موفق نمیشه چرا که این اندوه تموم شدنی نیست . چرا که این اندوه هیچ امیدی برای درست کردنش وجود نداره . چرا که ...

انگار یه سکونی کل هستیش رو فرا میگیره . اهنگ ave maria در ذهنش پخش میشه . اهنگی که مضمونی میتونه داشته باشه برای پایانی بدون برگشت . چیزی که از دست رفته و هیچ طریقی نمیشه اون رو بدست اورد و درست کرد . انگار اتمام هه چیز رو با این موسیقی میشه احساس کرد ... چقدر اون صدا با غم درونش همسو هست و چقدر اتش درون مرد رو تندتر میکنه ... گویی از داخل سوخته شدن خودش رو استشمام میکنه ...

چقدر میتونه چنین غمی اون رو فرا بگیره که برای خالی کردن خودش هیچ راهی جز التماس اونهم به خودش وجود نداشته باشه ؟ درد بدنش ثانیه به ثانیه بیشتر میشه و خودش رو تسلیم تموم هستی و دنیا میدونه چرا که دیگه هیچ چیزی براش معنی نداره . حتی دوست نداره که بمیره و از طرفی دوست هم نداره که زنده بمونه . احساس التماس و عجز در پس اندوهی عمیق و طولانی رو از نگاهش میشه احساس کرد ...
حس انتقام از کل دنیا رو داره ولی کاری ازش برنمیاد ... اون موقع هست که با زبون بی زبونی میگه " هیچ دستی نیست مرا نوازش کند " یا به عبارتی بهتر " هیچ دستی ندارم که مرا بتواند نوازش کند "

در مورد رایحه بخوام توضیحی بدم ، دارچین و امبر نقش خیلی پررنگی رو بازه میکنن و همچنین میخک فراوان و روایح دودی در کنار کار عرض ادب میکنن مرتب و روایح دیگری هم حس میشه از قبیل کستوریوم خیلی کم ، روایح گلی اندکی مثل ارکیده ولی خیلی ریز و کوتاه مدت نقش افرینی میکنن. شروع کار شدیدا وحشیانه و کتک خور هست و رفته رفته حالت چسبناک به خودش میگیره . درای دون مقدار قابل توجهی با اپنینگ فرق داره ولی از دوساعت بعد از اسپری تقریبا میشه سمت و سوی اون رو شناخت . توجه داشته باشیم که بعد از 5 6 ساعت تقریبا ، بوی خیلی بهتری در درای دون برای عوام میگیره که اتفاقا جالب هست براشون و این یکی دیگه از شگفتی های این کار دوستی داشتنیه .

اما در مورد کلیت عطر بخوام صحبت کنم باید بگم که این کار از کارهای دیگر اونوم که تا بحال تست داشتم ( لاوز ، 1144 ، نوتردام ، اسکوزامی ) شدیدا سخت پوش تر و تاریک تر هست . تاریکی ای که نمیشه واسش معنی گذاشت . تاریکی ای که اگر قابلیت اینو نداشته باشید که درکش کنید یه خاطره بدی در شما ایجاد میکنه . فکر نمیکنم تقریبا مناسب هیچکس باشه این عطر که بپوشه . برای تستش شما باید در دهان روایح تاریک فرو رفته باشید و برگشته باشید سالم و اینکه مقداری روحیه تاریک هم داشته باشید تا به طور کامل بتونید درکش کنید . پس اگر چنین نیستین و حتی با خوندن توصیفات اولیه مقداری حالتون بد شد شدیدا توصه میکنم هیچ وقت حتی سمتشم نرید و دنبالشم نباشید و اگر فکر میکنید ارتباط خوبی گرفتید بازهم توصیه میکنم خیلی صبوری کنید تا بتونید درست اون رو درک کنید .

پرفورمنس خیلی قوی ای هم داره ولی خب اصلا پوششی نیست و نمیشه به بازخورد و این قبیل مسائل حتی فکر کرد و اصلا بیان کردنش هم درست نیست چه برسه به اینکه بخوایم بررسی کنیم این موضوع بازخورد رو . مناسب سن کم نیست اصلا و شخصیتی تاریک و پخته رو میطلبه و به نظرم برای یک ادمی که سختی زیادی در زندگیش نکشیده اصلا نمیتونه حتی استشمامش هم خاطره خوبی بهمراه داشته باشه .
نمیشه به این اثر هنری نمره داد و فکر میکنم اگر بنویسم 10/10 مقداری کم لطفی کردم براش و بخاط همین ترجیح میدم سکوت کنم ...

بوي درماندگي مي دهد و سرخوردگي. به من مي گويد:(( مرا از خود مران)). كثيري وي را ناديده گرفته اند و قليلي، اندك اعتنايي به او مي كنند. گويي واقعا دستي نيست كه دستگيرش باشد. هر بار كه مي بويمش، انگار دعوتم مي كند، با شرم و ترس مرا مي خواند، ترس از دوباره رانده شدن دارد. همنشينش كه شويد، كم كم گنجه ي دل باز كرده، شما را با غمي بزرگ آشنا مي سازد. معلوم نيست عطار، به هنگام ساخت اين اثر، چه دردي را با خود حمل مي كرده. عجيب است كه برايم خيلي ساده مي نماياند. سادگي اي از جنس لاوز، كه از پيچيدگي گذر كرده. انتهاي هنر آن جاست كه پيچيده ترين چيزها را با ساده ترين زبان ها عرضه داري. مثل باخ در موسيقي، هيچكاك در سينما يا داستايوفسكي در ادبيات. عميق كه شويد، عمق پيچيدگي را درخواهيد يافت.

برايم از رفيع ترين قله هاي روايح بخوري - صمغي است. رد واضحي از دارچين، چوب و امبر حس مي شود. دراي داونِ اثر مثل هميشه، جولانگاه هنرنمايي سورچينلي است.