Filippo Sorcinelli - Lavs

موسیقی St. Matthew Passion:Erbarme dich را به تعداد نامعلومی... دوباره پخش میکند...
در زمانه مرگ خدایان و مکانیزه و ماشینی شدن امور و فروپاشی معنا...این عطر فرصتی فراهم میکند تا به خود و درون نگریست....برای فاصله گرفتن از شلوغی ها و اخبار های بی سر و ته....برای نگریستن به اعماق انسانی...برای تفکر درباره خدا،ایمان، شک....
اگر میبینید از آن دوری میکنید بدانید که از عمق خود دوری میکنید...حقیقتا نادر است زمانهایی که انسان بتواند با این عطر کاملا خو بگیرد و آنرا کامل درک کند...
این نوشته را برای ایکاروس عزیز مینویسم که اولین بار توسط او با این عطر آشنا شدم ..چند وقتی است مارا از نوشته هایش محروم کرده و در این دوران تاریکی....سختی ها و مشکلات و این وضعیت وطنمان ما را تنها گزاشته...امید که بتوانیم با همدیگر از آن عبور کنیم

.جنایات مکافات دنیای تاریک عطور.
لوز همان عطر داستایوفسکی فخیم است
همینقدر تاریک همینقدر وهم همینقدر جنون...

‏•Lavs را جلوه‌ی مجسم Requiem موتزارت می‌پندارم. روزنه‌ی نوری که در قلب Lavs لمس می‌شود، تجانسی متقارن دارد با “رستگاری”که موتزارت در”مرثیه”خلق کرد.
•رمزآلود و عرفانی. پیچیده و ژرف و به غایت دست‌نیافتنی. تاریکی زیبا و کنترل‌شده‌ای که برای تجلی‌یافتن آن رشته‌ی نور صورت پذیرفته است. این “دیالکتیک” هم در بعد فنی و هم در بستر انتزاعی که شامل ایده‌پردازی تولید‌کننده و سپس برداشت مخاطب می‌شود بروز یافته است و این اثر جاودانه‌ را در کالبد “تعادل”ارائه می‌کند. همچنین معماری متعادل، استفاده از این عطر را در چهار فصل سال ممکن می‌کند.

•رزینی-کهربائی، مات و کمی کدر، صیقل‌یافته، درای‌داون بی‌نظیر، تاریک اما عرفانی.

•بنده شخصا عاشق این کار هستم و دوست داشتم کمی بیشتر می‌نوشتم. شاید در زمانی دیگر و به شرط حیات، چند سطری به همین متن اضافه کنم.

•رایحه: ۱۰.
•ماندگاری: ۹
جزو ۵ عطر برتر بنده

انوم لاوز/ کهنگی، زمختی، اعتکاف، تزکیه، صومعه‌ی ویرانی که زمانی زنده‌ بود، مرشدی وعظ می‌کرد، ابطال طلسم و اباطیل هزار ساله، تبعید شدن انسان از واقعیت وجودش به سرزمین مذهب_مسیحیت.

اگر تام فورد رهایی از مذهب باشد و آنقدر از مدار دین بیرون رفته باشد که آهنگ ناقوسش را هم نشنود، و اگر گوالتیری گریزی باشد که همچون نیچه لگدی هم نثار درب کلیسا می‌کند، لاوز چهره‌ی داستایفسکی‌‌ست که [از حیاط صومعه] با اخم به آندو می‌نگرد و زیر لب می‌گوید:
هر چه می‌خواهید غلط بزنید؛ سیب پای درختش می‌افتد!
شاید رفرنسی کاملا شخصی بدهم به منطق آبه‌‌هایی که در سرتاسر آنک نام گل (ظاهراً ترجمه غلط the name of rose) و در آن صومعه‌ی جادویی پخش‌اند: خاصه آنکه کور بود.

رایحه:
کهربایی پنج هزار ساله آویزان از شاخه‌های درخت لامی با خزه‌ها و گل‌هایی که بر تن و در اطراف‌ درخت پخش‌اند؛ در سایه سار هرم خئوپس جیزه که بوی تنباکوی عرب‌مردی با دندان‌های درشت و لباسی ژولیده از آن دورها به مشام می‌رسد.
نشستی با نمایندگانی از مصر و هند و حجاز که هیچ ربطی به کلیسای غربی ندارد.
شاید دود و اندک چرم و کندری که در کار است، الهامی از کلیسای قرون وسطای مسیحی‌ باشد، ولی اصل رایحه شرقی، تند، انیمالیک و گرایشاتی به عربی بودن داره‌.

لاوز نیازی به گزافه‌گویی‌های امثال من ندارد. به راحتی می‌گوید: گم شوید!
هر چه بلغور کنیم سر بالا نمی‌آورد نگاهمان کند. تمام بطری [ببخشید باتل] را سر بکشید، ناگزیر کنارتان خواهد ماند، ولی همه خواهند فهمید که دل‌بخواهی نیست، مدام پی گریز است، دوست ندارد اینجا باشد، به جبر آمده، شاید ازش آتو دارید که تن به همراهی‌تان داده. انسان را چه به لاوز؟ عطر خدایان است و اساطیر... با کمی چشم‌پوشی از جهان ضخیم و پرخاشگرش، شاید هرمس هم با آن روح لطیف و دانایش از لاوز متنفر نمی‌بود.
اما انسان؟
خیر! لاوز عطری‌ست که برای‌ انسان زیادی‌ست، بشخصه دوستش دارم و اتصال شاخک‌های خرطومی‌اش با هستی‌ام را حس می‌کنم، ولی باید پنهانی ازش استفاده شود، خدایان بدانند چنین گنجی ازشان کش رفته شده، چهار طاق عرش را به هم می‌دوزند. آدم خوب است حد خود را بداند و اگر نمی‌داند حداقل قوانین حریم خصوصی را رعایت کند. از راسل به این سو اصول و ضوابط انسانی دچار تغییر و تحول شدند. خدایان هم به این اصول از جمله اصل عدم تجاوز به آزادی و حریم خصوصی دیگران احترام می‌گذارند و همین فضل از جانب‌شان راه دور زدن‌شان را برای بشر باز می‌گذارد.
پس در حریم خصوصی‌تان ازش لذت ببرید و به یاد آن مصرع نیفتید که می‌گفت:
غربت آن است که در جمعی و جانانت نیست
این معشوق، مراتب ادب ورود به اجتماع را نمی‌داند. انسان‌ها سرَّش را درنمی‌یابند و دلیل بی‌ادبی‌اش برای‌شان گنگ است:
انسان برایش کم است!

مگر انسان چیست؟ جز بینی‌های راسته‌ای که معمولی بودن و انسانی بودن می‌خواهند؟
ما خاشاکِ لقمه‌ای بودیم که خدا در دهان انداخت و هنوز جویدن نگرفته بود که صاف زبانش را گزیدیم و عاقبت آن شد که از بهشت محروم و از جهنم فارغ به برزخ واقعیت دنیا پرتاب_تُف_ شدیم.
انسان به قول کامو: "تقریباً"ی بیش نیست؛ هر چه صعود کردیم از نیمه بالاتر نیامدیم؛ افتادیم، ولی نمردیم، فلج شدیم؛ هر چه جستیم نیافتیم؛ رسیدیم، ولی تمام شده بود؛ حتی فوت آدم بزرگ در دهان بادکنک هم نبودیم که بترکیم؛ شدیم حکایت آشیلِ_خرگوشِ_ زنون: هر چه دویدیم نرسیدیم؛ سوختیم، ولی نپختیم؛ حتی آنقدر لایق نبودیم بگویند: انسانِ تورین، نامردها اسب را بر ما ترجیح دادند؛ حق هم داشتد، قبل‌تر از ما داستان‌ را فهمید و لب به غذا نزد؛ انسان اما همچنان برای سیب‌زمینی‌های ناپخته و سفت می‌تازد و می‌جنگد و خون می‌ریزد.
نادان انسان!
لاوز حمله‌ای است به این انسان رنجور، زخمی، مطرود، خاکی و محدود، در هم و نادان، خمیده و مبتذل: بمیر انسان! یا اگر می‌مانی قوی بمان! راست بایست. کم نیار؛ بی‌تعارف؛ زخم یا باید تو را بکشد یا قوی‌ترت کند. بین این دو بودن جرم است، یَاس است، ننگ است، شکستی‌ست مفتضح، ابتذالی‌ست حیوانی، غریزه‌ای‌ست سرکوب شده.
اینگونه باش تا برایت نباشم.

هر غلطی می‌کنی، فقط نمان! در ثبات نَلُول! سکون یعنی مرگ. بدو! حتی به غلط؟ بدو! در مسیر اشتباه؟ بدو! ماندن یعنی چرک و کثافت، یعنی لجن؛ آهنگ مار زنگی و خرناسه‌ی خرس. سکون پیر است، کریه است، عبوس است، ابتلاء به جذام دارد و از جمع گریزان، دلمرده و چروکیده: یعنی همین چیزی که من هستم: لاوز!

آخرین پند این واعظ تیزبین به انسان:
من انویی نویر نیستم که بگم: باش! به درک! بذا باد ببردش!
من گوشتو می‌گیرم پرتت می‌کنم حیاط که درخت‌هارو آب بدی.
جهنم می‌سوزه، دود می‌کنه؛ توی بهشت هم که بِایستی می‌وزه و می‌اندازدت زمین؛ بهشت تو حرکت و دویدن‌ه؛ اصلا دویدن خود بهشته:
بذل مقصود دلت دوان دوان خواهد بود.
حالا بدو!

درمورد پرفورمنسش هم عارضم که اگه یه وقتی پینوکیو دروغ بگه و از یک متری شما رد بشه شاید اصلا نفهمه عطر زدید، ولی اگه بچه‌ی راست‌گویی باشه و دو روز بعدش بغلتون کنه، ازتون می‌پرسه لاوز زدی؟

خیام آنجا که گفت خواندند فسانه‌ای و در خواب شدند، تیر زهرآگینی‌ست در قلب هر آنکه مثل من داستان سرایی کند و یاوه گوید و مهمل ببافد.
یک کلام بگو چگونه عطری‌ست؟
نمی‌دانم! به ارجاعات عطرافشان و صاحبان تجربه مراجعه کنید و کاربردی‌تر از آن تست بفرمایید.

برای من آن بود که نوشتم
به امید وصل‌تون!

عطر دارکی هستش.بوی کاجی دودی و چوبی در ساعات اولیه داره.در درای داون روی لباس به غایت شیک و جذاب میشه.از بعد هنریه این عطر شنیده بودم هر چند که تغییر نت واضح و خاصی متوجه نمیشم ازش اما توصیف بعد هنر بنظرم بیشتر می‌تونه راجب اندی تاور او دیسرت یا ۰۲ باشه که تداعی کننده فضای خاص و تغییر نت که به زیبایی انجام میشه هست.اما اگر بخایم از بعد هنری به این عطر نگاه کنیم از نظر من اینکه این عطر فضایی جدی اما دلگیر،کم حرف اما پر از تجربه،منزوی و تک پر اما مغرور،داره که اگر با لباس تیره تن پوش بشه این ویژگی هارو به شخص میده و با مخاطب صحبت می‌کنه. در انتها،پخش بو نه چندان خوب اما ماندگاری خوبی داره

۸ سال گذشت . اولین یادداشتی که در باکسش گذاشتم مربوط به ۸ سال قبل درست در این روز است. حدود ۷ سال پیش در صفحه. LAVS در مورد او نوشتم.
سورسینلی همین چند وقت قبل گفت: " فلان عطر ، اصلا وجود خارجی برای تست ندارد ولی چهار رویوی منفی در مورد آن نوشته اند ". وقتی ۱۱۴۴ وارد مارکت شد امتیازش در فرگرنتیکا ۲ بود . با حدود ۳۰ رای. این کمترین امتیازی بود که در فرگرنتیکا دیده بودم. این دشمنی از قبل بود و همچنان با قوت ادامه دارد.

یک عصرگاهی که تازه به ایران برگشته بودم[هشت سال قبل] با حمیدرضا رفتیم وزرا که من اپیک را بگیرم که چشمم بین آنهمه کار خورد به اپوس ۱۱۴۴. به فروشنده گفتم چطور ممکن است شما این کار را داشته باشید تازه چند ماه است لانچ شده است. فروشنده گفت :"میشناسی اش ؟ یکی در فرانسه دو تا باتل به ما داده است که نظرمان را بگوییم" . گفتم در همین مدت کم با آن زندگی کرده ام. قرار بود برویم اژدها وارد میشود مانی حقیقی را ببینیم. حمیدرضا گفت :"یک عطر نواغ و تاریک بگیریم با فیلم همخوانی دارد". گفتم حمیدرضا برنامه عوض شده. قرار است از وزرا تا چارسو فقط بخندیم. و تا ۵ صبح در خیابان های تهران قدم زدیم و از اپوس ۱۱۴۴ در هوا اسپری کردیم و خندیدیم. یکی میپرسد :"خندیدید؟" . با ۱۱۴۴ ؟ بله. این پرواز معلق و صعود عجیبی که در ۱۱۴۴ ست ، این حس شوکت و رهایی و وسعت ، شادمانی دارد. ندارد؟
حمیدرضا گفت: "جان خودت جایی اسمی ازش نبری". قسم میخورم یادم رفت به تو بدهمش . گرفته بودم برای خودت. و ندیدمت دیگر.
۱ سال بعد Lavs به آرشیو عطرافشان اضافه شد ولی این کار نه. در صفحه ی LAVS ده بار آمدم از سورسینلی بنویسم ولی نتوانستم. چگونه میتوانستم دست سورسینلی را بگیرم بیاورم داخل کامنت های یک عطر و بگویم با یک دیوانه ی رند نابغه مواجهید. با شاعر عطر. اپوس ۱۱۴۴ را با قیمت ۴۵۰ هزارتومان خریدیم‌. اپیک ۴۸۰ تومن بود‌. جووی ۵۰۰ تومن بود. ۸ تا عطر خریدم از وزرا از ولنای تا ال ام پارفوم و جووی و امواج و رانسه و غیره و مجموعا شد ۴۲۰۰. انگار صدهزار سال قبل را روایت میکنم. با قیمتی که امروز اپوس ۱۱۴۴ دارد میشد ۳۰ عدد اپوس۱۱۴۴ گرفت. همین ۷ سال قبل. نه هفت هزار سال قبل.
امروز ۱۱۴۴ زدم. نخندیدم. خیلی وقت است نخندیده ام. از گرانی عطر ؟ حتنا ناراحت کننده است اما برای یک عاشق عطر بعید میدانم این مسئله به تنهایی کافی باشد. من از نوری که به دور میله ی بند حلقه شد ، روزی نیست که اشک نریزم‌ . قسم میخورم روزی نیست که اشک نریخته باشم. از ۱۱۴۴ نه پرواز کردم نه احساس شوکت . نه هیجان زده ام نه امیدوار.
خواب دیدم در زندانی بودم تا جنوب فرانسه . شاه پرسید : "چگونه میتوان این زندانی را آزرد ای مشاور؟" . مشاور گفت: "پنجره ای بر دیوار زندانش بگذاریم قربان." .
شاه گفت:" چرا مشاور؟" . مشاور گفت:" امید قربان. امید عبث او را از پای در خواهد آورد."

مرا سم ِ امیدواری از پای انداخت. مرا درد ِ "امید عبث" از کار انداخته است. از اپوس۱۱۴۴ لذت نبرم؟ من؟ مگر میشود؟ شده است.
سورسینلی از ۲۰۲۲ به جنون مطلق دست زده است. همانگونه که یک روز در صفحه ی Lavs , ۱۱۴۴ را پیشنهاد دادم، بعد از ۹ ماه جنون مطلق و مصرف بیش از ۲۰۰ سی سی و تکرر گریستن ، امروز نوبت معرفی یک مرگ ِ مسلم است :
Lascia Ch'io Pianga
در دلتنگی ببویدیش. در شب. در پستو. در حزن. و ذوب شوید . ذوب و ناپدید. و ناپدید و ناپدید .

ترجمه ی این اسم را در گوگل ببینید : Lascia Ch'io Pianga

من تا پیش از بوییدن عطر ، ترجمه ی اسم عطر را جستجو نکرده بودم. در دلتنگی و شب و پستو ببوییدش. در هوای خنک. با موسیقی ای از Eleni Karaindrou ..

شادمانی ، سهم تان.
امیدی که کلید به دست داشته باشد نصیب تان.

سلام و درود. عزیزان کسی جایی سراغ داره این عطر رو داشته باشند؟

زخم ها در سینه اش
بغض ها در گلویش
تلخی ها در نگاهش
لبخند بر صورتش
عمر خودش را کرده بود . چه تلخ چه شیرین
ترس نداشت ، کسی که نصف وجودش دست خودش نبود
زخم ها روی سنگ غسال خانه غروب کرد
بغض های گلویش با انبوهی از گچ و پنبه غروب کرد
تلخی ها در وجود ما غروب کرد
و لبخند هایش در این دنیا غروب کرد

مست و عزادار ، هیچ صدایی بجز صدای تیزی برنده در گوشم منعکس نمیشد
تیزی آن صدا روحمان را زخم میکرد
کفنش را که دیدم ، خون با رگ هایم میرقصید
و غم در بند بند وجودمان رخنه میکرد
خاک ریختم روی کفنش ، اسمی نبردم . هیچ صدایی به گوشم نمیرسید
جیغ و شیون ها
التماس فرزندانش برای نریختن خاک روی کفنش
و گریه آشنا و غریبه
همگی بی صدا بودند
طعم باد را فراموش کرده ام
دیگر پاییز نمیتواند با بادهایش مرا شلاق بزند
درخت زندگانی ما ، برگ هایش ریخته بود
اشک ؟ مگر اشک خالی میکرد؟
نیست شدن کسی که همواره میگفت
من اینجام ، چیشده مگه؟
نیست شدن همه ما
هشداری که هیچوقت درک نکردیم و نمیکنیم و احتمالا نخواهیم کرد
تماشاگر خاک شدن خودش بود
تصویری مات و فراگیر با چشمانی که برق میزد
سرش را تکان میداد و لبخند میزد
به آرزوی همیشگی اش رسید
عصر همین عاشورا ، بار خودش را از این دنیا بست
بی درد و زجر ، آرام و بی صدا

دردهای کل زندگی ات برای همیشه تمام شد
حال آرام میخوابی ،
چنان آرام که گویی هیچوقت درد نداشتی

زمانی که همه مرا با تعجب نگاه میکردند و اشک میریختند
بر سر قبرش ، لاوز اسپری میکردم
بر خودم
بر او
بر پارچه سیاه رنگی که خریدنش برای این مناسبت
سخت ترین خرید عمرم بود
پارچه سیاه روی قبرت بوی لاوز میدهد
بوی مرگ
بوی زندگی پس از مرگ
بوی آرامش ابدی
بوی مرگ درختی که پناهگاهمان سایه هایش بود
و با میوه هایش دردهای مرا تسکین میبخشید
بیزار از دنیا و عاشق خالقت

روحت شاد پدربزرگ...

اول کندور وسط کندور اخر کندور..... راجع به این عطر فقط داستان سرایی شده

عطری استادساز متفاوت تاریک و ناامید از جنس موسیقی سمفونیک متال بر محوریت صمغ لامی و اپوپوناکس
این عطر مثل یک شمشیر سامورایی اصیل و گرانبها هست یه اثرهنری ساخته دست یک صنعتگر چیره دست ولی جنبه کاربردی زیادی نداره شما نمیتونید شمشیرتون رو به کمر ببندید و تو شهر تردد کنید این عطر هم همینطور هست نمی شه هرجایی استفاده کرد به دو دلیل اول اینکه بازخورد عمومیش اصلا خوب نیست دوم اینکه استفاده طولانی مدت این عطر روح و روانتون رو تحت تاثیر قرار میده کاش این عطر تو شیشه های 30 میل فروخته میشد