Filippo Sorcinelli - Symphonie Passion

در نگاه اول شاید شیشه این اثر جلب توجه کنه.
چیزی که از ظاهر پیداست، سیگنال هایی رو میبینم که سیاه و برجسته روی شیشه شکل گرفته و کدر بودنش فضای کلی عطر رو بازگو می کنه.
فیلیپو انگار در این اثر چند نت بیشتر در اختیار نداره و همچون نوازنده ویولنی میمونه که سعی و اصرار به نواختن نت های بم رو داره و توالی گام ها دائما تا حدی بالا و پایین میره و میل به بم شدن داره.
وتیور و چوب سدر بیس اصلی این موسیقی رو تشکیل میدن و پئونی همچون گل نیمه سوخته ای سعی داره این موسیقی رو همراهی کنه و زمزمه هایی ازش شنیده شه و با همین منوال تا اخر پیش بره.
لیمو نقش اکولایز کردن تمامی نت ها رو در بر داره و همینطور که پیش میره در فضای کلی عطر بویی مانند برگ درخت حس میشه که گاهی این برگ ها با نسیمی از تنه درخت به زمین می ریزند.
نوازنده سعی داره همین اثر رو تا آخر ادامه بده و به شکلی لوپ وار و ممتد این خط رو طی کنه و انگار در قسمت اول نت های این موسیقی علامت تکرار تعبیه شده و هیچ پایانی هم براش در نظر نمی گیره آهنگساز این اثر!
گاهی با یادآوری خاطره ای اوج می گیره و گاهی فروکش می کنه. مثل فرکانس های روی شیشه...
گاهی حس میشه نوازنده اجرای بداهه ای رو در نظر گرفته با اینکه قدرت نوازندگیش رو همه میدونیم!
شاید کاری مثل اوپوس من رو یاد خاطره ثابتی بندازه با اون همه حجم نت های استفاده شده اما این کار با وجود نت های کم
و فضای به ظاهر ساده، من رو به یک فضای بزرگ مانند یک تالار و جلوی یک ارکستر عظیم میذاره.
ارکستری پر از خاطره ...
همونجا که سمفونی شکل میگیره ....
سمفونی که در ذهن یک فرد غم زده که دائما در حال زندگی با خاطراتشه.
و نوازنده خود اونه.
_______________________
این عطر امضا من خواهد بود اما متاسفانه هنوز موفق به تهیه نسخه اصلی نشدم ... به همان دلایل معلوم... :)

عهدشکنی و نقض؛ بازگشت به باهم بودن‌های خودآزار. تماشای دوباره‌ی کالسکه‌ی نیستی. محزون و گرفته با خود مرور می‌کنی که ای‌کاش ژرفای 'دیگر به سراغت نخواهم آمد' را بهتر درک می‌کردی و تا به‌آخر دستی نبود تا صورتت را نوازش کند. اما تو سربه راه نشدی، نمی‌شوی و نخواهی شد! گیج و سراسیمه در خانه به دور خود می‌چرخی و گاها با اضطراب به سه جانور عجیب و نفرین شده که پنج شبانه‌روز بدون حرکت برروی میز چوبیِ کنار پنجره رها شده‌اند نگاه می‌کنی. آن‌ها دائما در مورد ترس‌های تو با هم پچ‌پچ می‌کنند...! در شکستی سرخ از زمان ناگهان می‌فهمی دیگر از سنگینی و کرختیِ غمباری که نسبت به او داشتی خبری نیست. وسوسه. وسوسه. وسوسه‌ی کشنده‌ای که در جهانت سرفصل تازه‌ای برای 'ابتلا' ایجاد کرده و خلاصی ندارد. این ضحاک قصد جان تورا کرده. دوست داری از دستان آدمخوارش فرار کنی. ولی لعنتی رهایت نمی‌کند. این گردنکشِ نافرمان طعمه‌ خود را تا سر حد مرگ پیش می‌برد و خود دوباره به او زندگی می‌بخشد. هنر؛ این مخدرِ شریرانه که حتی تارهای صوتی تورا به بزم خراش بُرده. تسلیم می‌شوی و چون خوابگردی بی‌اختیار؛ تسخیرشده به دست تپش‌های بنفشِ خیال، به‌دور از آفتاب مانند خون‌آشامی ترسان از نور، دوباره روانت را آغشته به جنونش می‌کنی. و این‌چنین فصلِ تا بی‌نهایت مبتلا بودن آغاز می‌شود.

آخرین برخورد؛ سیمفونی پشن. هزار و ششصد و پنجاه و پنج روز قبل در صبحِ نمدار و جان‌فرسای یک پاییز زرد به پیرزنی بسیار بیمار و خمیده خبردادند که فرزندِ پسرت امروز صبح به‌دنیا آمد. او مدت‌ها در سکوتی خانه‌سوز و رکودی مغموم رها شده بود ولی پس‌از شنیدن آن خبر لبخندی زد که حجمی دلتنگ از گریه را در خود پنهان کرده بود! توگویی می‌دانست آن خبر آبستن دیدار نیست. پیرزن هفتاد و دو ساعتِ بعد بی‌صدا غیب شد و تا به امروز دیگر خبری از او به گوش هیچکس نرسیده! فرزندِ پسر که امروز راه رفتن آموخته هیچگاه باخبر از آن لبخند نمی‌شود و احتمالا به کسی مادربزرگ نخواهد گفت! بله. سیمفونی پشن عطر خندیدن به‌وقت مرگ است. غمنامه‌ای که خبر از شادی می‌دهد و یک شادیِ نخ‌نما که دوست دارد تاهمیشه بی‌خبر باقی بماند. و سرانجام می‌فهمی بی‌خبری بهترین خبرِ ممکن است! ملودیِ مرثیه مانندی که بی‌تفاوت نسبت به حال و بی‌خیالِ آینده، از اولین گام تاآخرین نت ش در مفهوم گذشته تزریق می‌شود... غباری محزون از وتیور دودگرفته‌ی بی‌پناه و سدر رنجور که به‌شکلی عجیب [برای من] تا استخوان در آکوردی اسپایسی نفوذ می‌کند. شمایلی فلورال پژمرده رزگون فلزی نیمه پودری سیتروسی (شبیه به پوست تلخ لیمو) به‌خود می‌گیرد و با توهمی نیمه سوخته مصنوعی و شبه اگزوتیک از چوب در اتمسفری تقریبا خشک'سایه‌دار'مه‌آلود و سردابه مانند رها می‌شود. و همه‌ی این‌ها درکنارهم بستری می‌سازند برای رجوع به گذشته. لمسِ حس‌های نمورِ از دست رفته. بوییدن تمام جاهای خالی... این عطر در آغاز یادواره‌ای مرموز و غمگین است برای جوهر سیاه لالیک و چه خوب که اینطور است! می‌گفت بمان مادر... باران می‌شست و می‌بُرد خاطراتِ تلخ را ازتن او؛ به آب روان می‌سپرد نامه‌ی برمی‌گردم حتما را! بوی آزادی از طلسمِ لحظه را می‌دهد. از همین کتگوری می‌توان به واندروود کام د گغسون شاهکار آنتون لی نیز اشاره کرد. این یکی هم سراسرش تیرگی، سوختن و نساختن است...!!

در اوایل قرن بیستم مارسل دوپغی marcel dupre آهنگساز و نوازنده‌ی اُرگ فرانسوی چهار ملودی به نام‌های نجات‌دهنده‌ی همگان، همه‌ی مومنان، عاشقانه می‌پرستمت و stabat mater dolorosa (اشاره‌ای است تاکیدی به یک مناجات یا سرود خاص مربوط به قرن سیزده که به آزار و رنج مریم مادر عیسی می‌پردازد) را بداهه‌نوازی کرد. دوپغی آن چهارقطعه را روایت‌گر زندگی عیسی می‌دانست و بعدتر آن‌را تحت‌عنوان سیمفونی پشن نام‌گذاری و اسم چهاربخش را هم به 'جهانی منتظر منجی' 'ولادت' 'مصلوب' و 'رستاخیز' تغییر داد.

سورچینلی نام این عطر را از همین قطعه‌ اخذ کرده و ماهیت رایحه حاصلی است از برون‌گراییِ حافظه‌ی بویایی عطار از آن‌چه در کلیسای سان ویویان saint vivien واقع در روئان فرانسه rouen به‌هنگام نواختن ارگ به مشامش رسیده! دقیقا همان سازی که بارها توسط خود مارسل دوپغی هم نوازش و نواخته شده. هنرمندان عاصی و رادیکال به‌راستی که دیوانه‌اند...

به‌هرروی ازنظرمن اثر آنچنان متمایزی نیست اما قطعا و حتما علاقه‌مندان به فیلیپو سورچینلی این عطر را نیز دوست خواهند داشت. چه‌بسا زیبا و قابل تامل هم هست و چه‌بهتر که گرسنگیِ اثر از پس‌زمینه‌ی فکریِ غنی و کاملا اموشنال تغذیه و سیر می‌شود. عطری دوست‌داشتنی‌ و نیمه کمیک برای بی‌نهایت بوییدن و هرگز نخریدن! فرزندی نظرکرده که به‌دنیا آمده برای تحریک لذت‌های ناتوان...

سلام و احترام خدمت دوستان خوبم:
Symphonie Passion از برند اونوم و هنر دست سورچلینی ، کاری چوبی - مشکی و نیمه فلورال با رایحه ایی زیبا و حزن انگیز که حالاتی فلزگون رو از خودش به نمایش خواهد گذاشت.
آغازی به غایت آروماتیک از ترکیب روایح گلی و سیتروسی که بلافاصله درگیر وتیور و کشمران میشه و حسی چوبی و خنک رو به مخاطب القا میکنه.
رایحه ایی آشنا و دوست داشتنی که نزدیک ترین حس رو به لالیک انکر نواغ داره. رایحه ایی دارک و مجذوب کننده که کمی فلزی و فلورال شده. حضور شفاف و تازه لیمو کاملا محسوس هست که لذت بوییدن رو دو چندان میکنه.
رایحه عطر تلاطم خاصی بین غم و شادی داره و مرتب از فضایی گلی- فلزی و سیتروسی به فضایی دارک و چوبی در حال جابه جایی و تغییر هست. این حالت تا میدل نت کار ادامه داره و زمانی حدود یک ساعت رو سپری خواهد کرد و با شروع مرحله آخر و درای داون کار حالتی نیمه خاکی و مخملی از مشک با رگه نازکی از نت های چوبی فضای کلی کار رو دربر میگیره.
به مثال قطعه ایی موسیقی که با آکورد ها و پاساژ های مختلف . گاه سرخوش و شاد و گاه غمناک و حزن انگیز خودش رو نمایش میده و در آخر با قطعه ایی ملوس و گوشنواز کار خودش رو به اتمام میرسونه.
فضایی که شخصا برای این کار در نظر میتونم بگیرم به مثال حالتی غمناک در یادآوری خاطرات تلخ و شیرین برای یک عاشق شکست خورده در رسیدن به معشوقش هست که غم دوری و نرسیدن همیشه ذهن این عاشق رو درگیر کرده.
کاری هست عمیق و ظریف که میشه تو خلوت خودتون کلی باهاش عشق بازی کنید ولی علی ایحال برای پوشیدن و خوشبو بودن در خارج از تنهایی هم کار خودش رو بلده و تقریبا خوش پوش و همه پسند عمل میکنه.
شفافیت نت ها و عناصر به کار رفته، بسیار خوب و با کیفیت هست و ماندگاری خوب به همراه پخشی متوسط ماحصل دست رنج جناب فیلیپو در این کار هست.
سلامتی و نشاط رو برای همگی آرزومندم.

چند روز بعد از جمعه ی هفته ی پیش درباره ی تستی که همون روز ها از این عطر داشتم متنی نوشتم، میخواستم مدتی سکوت کنم و بعد این متن رو بزارم اما طاقت نیاوردم.
عطر دل تنگی، این عطر، عطر حسرت خوردن و فیل یاد هندوستان کردنه.. اگر دوست داشتید بخونید
🍂🍂🍂
زمستان بود و او بی هدف به خارج شهر می راند.
نمی دانست مقصد کجاست؛ ساحل، در دل جنگل، بالای کوه ها و تپه ها.. نمی دانست.
تابلویی نظرش را جلب کرد، مال روستای کوچکی بود.
فرمان را چرخاند و محض کنجکاوی همیشگی اش به سمت روستای ناشناخته حرکت کرد.
همچنان بی هدف بود، نیم نگاهی به شالیزار ها و دشت ها نمی کرد، حتی به کلبه های کوچکی که با فاصله ای نه چندان زیاد در کنار هم قرار داشتند.
انگار آن چند سالی که به شهر آمده بود حسابی روحش را کدر کرده بود.
به مرکز روستا رسید، ماشین را گوشه ای پارک کرد و پای پیاده مشغول گشت و گذار در آنجا شد.
از عطاری ها، گل فروشی ها، نجاری ها... گذر کرد.
کافه ای قدیمی و خاک خورده نظرش را به خود جلب کرد.
دستگیره ی فلزیِ زنگ زده را کشید و در را باز کرد. انگار آنجا زلزله آمده بود! شاید هم سونامی!
به دقت جای جای آن کافه ی ویران شده را تماشا کرد. جای خالی تابلو های نقاشی، روی دیوار سایه انداخته بودند. میز و صندلی های چوبی بهم ریخته و بعضا شکسته شده بودند. سه لیوان دست خورده روی کانتر، و دو سه تا لیوان و قوری گل داری روی زمین پخش و پلا شده بودند.
چشمش به گیاهان درون شیشه ها افتاد. در خانه ی مادر بزرگش با آن ها دمنوش خورده بود. بهارنارنج ، بابونه، گل گاوزبان، چوبِ دارچین و زعفران، با برگ لیموی اضافه..
شور عجیبی قلبش را به تپش انداخت. پالتوی پشمی اش را از تن درآورد و کش موهایش را از سر جدا کرد.
به سمت گرامافون خاک خورده ای حرکت کرد که کنار قفسه ی بزرگی قرار گرفته بود.
به نظر آن جا قفسه ای پر از کتاب داشت که حالا از آن ها، فقط جای خالیشان باقی مانده بودند.
خاک صفحه ی گرامافون را با آستین لباسش پاک کرد و سپس موسیقی کلاسیک دلنشینی سکوت آن جا را در هم شکست.
گرما به سرتاسر استخوان هایش نفوذ کرد.
شاد شد، خندید و رقصید و آواز خواند.

La bohème, la bohème
Ça voulait dire on est heureux
La bohème, la bohème
Nous ne mangions qu’un jour sur deux
Dans les cafés voisins
Nous étions quelques-uns
Qui attendions la gloire
لا بوئمِ، لا بوئمِ
یعنی ما خوشحال هستیم
لا بوئمِ، لا بوئمِ
ما یک روز درمیان غذا می خوردیم
در کافه های اطراف
در کنار کسانی که
به دنبال بزرگی و عظمت بودند

چرخید و چرخید، سرش گیج و چشمانش سیاهی رفت.
غرق سرد روی پیشانیش نشست.
این بار با بغض لب زد:

En haut d’un escalier
Je cherche l’atelier
Dont plus rien ne subsiste
Dans son nouveau décor
Montmartre semble triste
Et les lilas sont morts
La bohème, la bohème
بالای یک راه پله
به دنبال کارگاه نقاشی می گردم
که هیچ چیز از آن باقی نمانده
به خاطر ظاهری جدید
مونمارتر به نظرم غمگین است
و یاس ها مرده اند
لا بوئم ، لا بوئم
...........
_چش شده؟
+اومدم خونه دیدم روی مبل افتاده، تب کرده بود و مدام هذیون می گفت.

  کاش اورا در آن روز به حال خود رها می‌کردند.
چرا که او فقط، فیلش یاد هندوستان کرده بود و دلش هوس شربت بهارنارنج...

شب گذشته در یک فروشگاه معتبر در تهران بجز یکی از کارهای لاین اونوم (دستی نیست تا صورتم را نوازش کند)که دارمش و اوپوس ۱۱۴۴ ، تصمیم به تست الباقی اثار استاد سورسینلی گرفتم،امشب شب ریویو های منه !!!! سیمفونی پشن یک اثر ناب و فاخر چوبی وتیوری است، درای داون وتیوری است همانند لالیک انکر نواغ سری اول ، شروع سفت و محکم چوبی و نمدار ،شاید فرق ذهنیت سورسینلی با سایر عطار ها همینه که جدا از اون فضای گوتیک که تو اثارش هست ، یه حس جدیت و خشن گونه و خشمگینی رو القا میکنه به ذهن و بینی مخاطب، این سیمفونی پشن از شروعش مشخصه که شوخی نداره اومده یه ساید از روایح چوبی رو به تو نشون بده که ندیدی یا کم دیدی، چوبی که تو یه جنگل مخوف و ترسناک و تو دل شب نم خورده و در درای داون بوی وتیور انکر نواغ گونه اش نوید صبح و پایان ترس و خوف اون شب رو میده
ماندگاری این اثر بر خوب است اما توقع بیشتر داشتم
سیاژ هم همینطور اما رایحه فوق العاده است