PAPILLON ARTISAN PERFUMES - Dryad

یک عطر بسیار کلاسیک، سنگین و با دوام از اوکموس و گالبانوم

شروعی تند و زننده که پس از یک ربع به شکل ایده آل درمیاید

رویشِ تُرد و غمگینِ گیاهی بی‌نام از جانِ یک صخره‌ی تنها...! تقاطع شعر و عطر همین‌جاست. کسی جا نمونه. من پیاده می‌شم آقا! دَم کوتاه و پُر نوسان؛ بازدمِ طولانی و غیرمعمول. تغییرشکل مفاهیم. تحلیلِ اشیا. خیال، خیال، خیال... تسخیرِ واقعیت و رسیدن به رهایی؛ آن لحظه‌ی پاک و مقدس. فرشته‌ای یا شیطان؟ من فراتر از هر نام‌ونشان هستم. رهایی این‌طور گفت و حادثه آغاز شد! درای‌اد آن شیپغ سبز است که با تخلیه‌ی حافظه‌ی بلندمدت عطرسازی به دیدار هم‌گونه‌های ازیاد رفته‌اش می‌رود و شمارا تا به قلب جنگل‌های نیمه‌تاریک و ملاقاتِ صخره‌ای می‌برد که برروی جان‌ش خزه و گیاهان ناشناخته لم داده‌اند. اندامی گرم با رایحه‌ی فلورال چوبی کم‌تند انیمالیک، رنگ سبز و تشریح مزه‌های تلخ ترش و شیرین. تزریق رایحه‌ی مرکباتی غیراسیدی در استخوان گل‌ها (تقریبا خشک)، اوکموس، لبدانوم و نت‌های حیوانی. بیرون کشیدن ویژگی‌های انیمالیک مشکی قارچ‌گون از جان کاستوس، خیالاتی شبیه به تنباکوی علفی که استعاره‌ای وانیل‌مانند و دودی رقیق نیز همراهی‌اش می‌کند با دهانه‌ای مسرور از رنگ سبز و نقش‌آفرینی گیاهی علفی خزه‌ای تند که بعدتر به‌سوی نرمی و سازش کرنش می‌کند. جریانات خاکی و خاشاک‌مانند را در سایه‌سار چوبی می‌شناسد و با خوانشی از عناصر پایه [برای من حس روستیک، پوستی تیره چرمی حیوانی دارد] همان می‌شود که می‌توان نام‌ش را گذاشت : تلنگر! این عطر ازنظرمن کلاسیکِ محض نیست. بلکه دورنوردیِ جانداری نوین به گذشته‌های دور است. یعنی چیدمان، اجرا و فرمول‌بندی اثر وام‌دار قدیم است اما تعهدِ جزبه‌جز ندارد و در بافت دچار تحول و بیش‌تر تفاوت می‌شود. توگویی یک قطعه‌ی پیانو کلاسیک یا باروک توسط یکی از سینتی‌سایزرهای کرگ درحال اجراست. لیز مادرانه‌ترین عطرها را برای آدم‌ وارونه‌ی قرنِ سانتریفیوژ و کسالت خلق می‌کند... دیوانه‌وار لالایی را در گوش او زمزمه می‌کرد. مادرش می‌گفت سرت درد دارد دائم تنِ تو سازش ندارد از جان خود چه می‌خواهی؟ ببخش مرا که این‌چنین ناهنجار و دیوانه‌ام مادر... لبخند می‌زند... لالا لالا گل گندم، گل مریم، گل یاسم، گل پونه، لالا لالا گل زردم، بخواب آرام در آغوشم... چه می‌کنی در غربتِ خود و غربتِ خاک و خاکستر؟ می‌جوم. گردن زیستن را! می‌جوم. استخوان زندگی را. هم‌چون یک مطرود در قبیله‌ای بدوی تنها شکار می‌کنم و ردپای بقا را بو می‌کشم. آرام بگیر طفل رنجور من... این عطر بوی لالایی می‌دهد... و شکارچی بارها از خود پرسید به‌راستی چرا زیبا؛ زیبا می‌نماید؟