HISTOIRES de PARFUMS - Outrecuidant

هزار سال سیاه فکر نمی‌کردم . ی همچین عطری. از ایستواغ . یک کثافت کاری به تمام عیار . جوری که ژولیین. پرفیومر این عطر هم از چشمم افتاد .
اصلا معلوم نیست محتویاتش چیه . ماهیت ۱۰۰ درصد سنتتیک . عطری که تا حدودی شبیه به وان ملییون و کامان دانته سرژوف هست . ‌شیرین و زننده و بشدت مزخرف که در نهایت با حفظ فضای شیرین استارتش روی اکوردی چوبی با ته مایه انیمالیک فرود میاد ‌.
واقعا این لاین سه گانه ایستواغ تاسف بار بود .

سلام
اوترکیودنت به محض اسپری در فضایی عربی باز میشه ، رایحه کمپلسی داره و نت ها با هم درامیخته هستند، عطری کاملا صابونی هست و پرفورنس قوی و قابل توجه داره. قدیما مسافرایی که از کویت یا امارات بر میگشتن معمولا پای ثابت سوغاتی هاشون صابون های لوکس بود، این عطر بویی شبیه اون صابون ها رو میده.
بیشتر مناسب فصل های سرد سال هست. به نظرم هیچ شباهتی به وان میلیون و دانته سرجوف نداره و عطر بدی هم نیست، ولی تعارف رو گذاشته کنار، عربده میزنه که به من توجه کنید. واقعا هم که این عطر باعث میشه که اطرافیان بهش واکنش بدن. اگه در محل بسته و نشسته باشید احتمالا بازخورد منفی ولی در محیط باز بازخوردها مثبت خواهد بود. این رو من بیشتر از پرولیکس دوست داشتم.

سه‌گانه اِن‌اَپَغته بر روی رنگ مشکی، قهوه‌ای سوخته، و قهوه‌ای تریاکی بسیار خوب خودشان را نشان می‌دهند.
یک شب اوتغِکویدان را بر یک مانتوی مشکیِ ابریشمی اسپری کردم و بیرون رفتم.. دوستم به محضِ نزدیک‌ شدن به من، با لبخند و عمیقا عطرم را بویید.. خیلی خوش گذشت.. اغلب بیرون از خانه به من خوش نمی‌گذرد اما آن شبِ معتدلِ تابستانی، کلی راه رفتیم و چهار‌راه ها و خیابان ها را سانت زدیم و اوتغکویدان می‌تازاند و من سرمست از این حجمه خوش که مرا احاطه کرده بود...

تار و پودِ ابریشم رایحه را نرم‌تر کرد و رنگ مشکی‌اش به وزین بودنِ آن افزود. یک رایحه پخته‌ وَ پرمغزِ صابونی که گَه‌گاه به هل ناخنک می‌زند و زنجبیل را بر شانه‌های استوارِ کندر رها می‌کند!
شخصیت این عطر در دستان کندر است! عمق دارد؛ بسیار عمیق؛ هرچند محدود اما میزان‌اش نامعلوم است و این خود نوعی پیچیدگی است و بسیار زیباست!
با رز هم‌نشینی می‌کند و قرار است با این‌کار به ما بفهماند که هرچند مسکوت و جدی، اما لبخند‌ش شیرین است و خود اهلِ ظرافت و لطافت!
یک باغچه دارد که گل‌هایش را سیراب می‌کند و خاکِ برگ‌هایشان را با دستانش می‌گیرد!
پیراهنی بلند بر تن دارد که تنباکو به خوردِ تار و پودِ ظریفش رفته و حبس ابد دارد!
حسِ عجیبی دارد این شاهنامه به پایان رسیده!
چون دانه‌های درشت مرواریدی که از پلکانی چوبی و بس طولانی، هم‌آهنگ و هم‌وزن، به پایین غلت می‌خورند و، دانه دانه، مقابل پای می‌افتند!
پلکانی نامتناهی که سقف‌ش آسمانی است یکدست و پر ستاره! و آن مرواریدها، گویی کودکانِ ماه‌ اند و تحفه‌گانی که اینبار نه در دریا، بلکه بر دامانِ پیراهنِ او فرود آمده اند. :)