خانم سولماز، آقای شوشتری ممنونم واقعا از محبت و لطف فراوان شما:)
هرچه هست رو از شما عزیزان آموخته ام. حاضرین و غایبین سایت..
یادی کنیم از هانی، مسیح، پرنیان، ملودی و آقای سخی که چند روزیه غیبت دارند.. جاشون بسیار خالیه..

مودِژَغ اُبسکیوغ جنگلیست که مهِ انبوهِ کندر آن را احاطه کرده است. به واسطه ی ادویه جات فلفلی و نعناع هندی، مژک های بینی ام لحظه ای حسی شبیه به سوختن و سرد شدن را دریافت کردند؛ و دیگر تابستان نبود!
یک فصل و یک ماه جلوتر، پاییز شد و سوزِ سرما سبب شد تیغه ی بینی ام یخ بزند.
در طب سنتی می گویند همانقدر که بادِ بهاری مقوی ست، بادِ پاییز مضر است؛ با بدن همان کاری را می کند که با برگ و شاخه درختان!
رز بس فریبنده بود! چنان مرا وسوسه کرد که حاصلش شد زخمی عمیق، به تیزی سوزن بر سر انگشت اشاره دست چپ...
تنها برای چند دقیقه تعدادی انگور فرنگیِ گوشه گیر، که بر شاخگان یکی از درختانِ آن جا نشسته بودند، حواسم را به خود پرت کردند و درد انگشت از یادم بردند...باد وزید و آن ها را کَند و با خود برد، مه را برد، برگ های خشکیده را برد، آن رز را برد..
هوا صاف شد، بارانی مُشک بوی، نم نم و سلانه سلانه، طاقِ آلونکی چوبی را نوازش کرد..
کمی شیرین، کمی تلخ، بسی مخملی..

اهل خلوت است، شب و تاریکی را بسیار دوست دارد، ساکت است، احساس کردم شاید کمی منزوی هم باشد..
مشکی است یا سرمه ای تیره، پاییز است، باد است، جنگل است..
بی نهایت زیباست!
زن هم می تواند باشد به شرطی که علاوه بر آن خصوصیاتی که گفتم، استایل و آرایشی گوتیک نیز داشته باشد؛)

صفر هفت
بستری صابونی از صابونی قدمت دار، ته مزه ای شیرین و رگه های محوِ چربیِ اعلا که بر دامنه ای از ادویه جات نامعلوم می چرخد و زنده می کند یادِ آوندی چوبی را..گنجه ای خاک خورده که شاید زیره و فلفل غبار گشته و در آن جولان می دهند!
رُز ای اوقات تلخ که خیالِ کویر در سر و دل دارد و سر و سامان ندارد! می رقصد و هرآنچه گلبرگ دارد و ندارد همه گُم می شوند در دامانِ فراخِ او؛ خس خس!
سدر سالیانی بس دور، می شود که لا به لای جامه ای تمام نخ پیچیده و آن دوردست ها سرابی می بیند چشمک زنان؛ بس تماشایی!
منم و هزاران خیالِ رزِ مجنون، ته نشین در اقیانوسِ چشمانِ خشکیده خس خس و آن سدر و سراب و لبانِ محتاج اش!...
نه رسمی است نه روزانه!
زیباست به شرطها و شروطها!
سودای رهایی در سر داشته و بی پروا باشید!
سطحی نگر نباشید و به آن 'نگاه' نکنید، بلکه آن را تماشا کنید!
خزان را و رز را و اوقات تلخ اش را عمیقا دوست بدارید!
و اِلا شما را پس خواهد زد و راز دلش را در میان نخواهد گذاشت..
آن وقت ساکت می ماند، کمی خیره خیره نگاهتان می کند و راه اش را می کشد و می رود و دیگر هم باز نخواهد گشت..

خودش بهم گفت:)

لذتی از سر خستگیِ مفرطِ جویدنِ کندری تلخ!

کندرِ خوراکی نرم است، لابه لای شیار دندان جا خوش می کند، هرچه بیشتر جویده تلخ تر خواهد شد.
میخِ میخکگون فرو می رود بر دیوارِ افکار؛ کندری آنقدر جویده، سنگ شده، فورانِ رگه های تلخ بر حلقی گرفته؛ و کسی چه می دانست آنجا چه خبر بوده و است؟!
تلخی اما کفایت نمی کند!
باید پر شود تمامِ او از فریادش! باید که زندگی کند در او و رگ و پی و پیشانی اش!
دود و بخورش از جا بلند شد.. آن یکی را محکم تر میانِ دندان هایش فشرد.. صدای دندان قروچه با فریادِ چوب آمیخت.
چوبی به آتش کشیده که شعله اش خیالِ خفتن نخواهد داشت!
دگر بار رنجی شیرین و لبخندِ دلفریبِ شکوفه ی پرتقال بر لبانی تشنه!
لذتی از فرطِ خستگی و جویدنِ کندری تلخ!
غلتان میان افکارِ افسار گسیخته، گم گشته میان دامنه بی حد و مرز احساسات آدمی!
.........
برای بوییدنِ رِلیکویا باید دانست که نصیبه ی بشر از ازل تا به امروز رنج بوده و درد و مصیبت!
تلخ، شیرین، بی انتها!

هان آدمی زاد! از کجا آمده ای؟
هان! به یاد بیاور!..
به دماوند می نگرم! گدازه هایش گرم، ژرف آرمیده اند در زمین.. به اعماق آن می نگرم و چه یادِ شیرینی! حلاوت می بخشد بر دل، آن زمان که رسوخ می کنم بر قلب او!..
به یاد می آورم که هرچه ژرف تر، دور تر خواهم شد و نزدیک تر به 'من'..
رگه های خیال انگیزِ شیرینِ زمین، همچون قندی در وجودم آب می شود و لبخندی می زنم تلخ..می نگرم به درختانِ نیم سوخته، به شعله های دامن سوز اش..
از تمامِ 'آن جا' دود مانده و ما بقی همه محو گشته و ما، به یادِ آنچه یادگار مانده، خود را با عود خفه خواهیم کرد..
باز هم چوبی لطیف، کمی خسته؛ این بار ما را دلداری می دهد..
آرام در گوش راستمان زمزمه می کند: من هم دلم برای پدربزرگ تنگ شده است!
عمیقا، ژرف، بی انتها...


Terroni,
A love letter to grandpa:)

سلام آقای شوشتری:)
بی نهایت ممنونم از لطف و محبت شما
خدا حافظ شما باشه

ارتو پاریزی، باغِ آقای بینی!
این ها رگه های عود در دل دارند که او کاشته، کود داده، کِشت و برداشت کرده است!
از ما شروع و به ما ختم می شود و آن رایحه می شود آیینه ی روح..
سبز، مردانه ای ست زحمت کش. پوستِ آفتاب بوسیده؛ تلخ..ردِ معطر، سرخ، بر گونه هایش به جا؛ چشمانش به سیاهی سُرمه..
روح اش سبز است به رنگ چمن! چمنِ باران خورده..بارانی که شبنم اش رگه های رزماری را از خواب بیدار کرده..رزماری چَشم باز می کند، لحظه ای خیره خیره نگاهت می کند و باز چَشم می بنند؛ این بار با لبخند!
هوا آن بیرون گرم است، اما او خنکای سدر می نشاند بر روح..به قطرات عرقِ نشسته بر پیشانی اش می نگری، به سبزه، به قامتی ورزیده..جایی از جثه که بوی بیشتری دهد، روح بیشتری در آن جمع شده..و او سراسر روح است...
سدر و یادش می ماند در خاطرت!
باز می خندی و چوبی لطیف و نرم، فرح بخشِ وجودت می شود و باری دیگر آرزو به دل می مانی که به آنجا روی و باز می روی به آنجا، جمله که آن شهر توست...

سلام آقای کاوه با تاخیر:)
بزارید اول نوشته ی آقای مسیح که خطاب به پرنیان عزیز راجب سالومه و نقاشی گوستاو دوره بود رو اینجا بزارم:
جمله چی داره می‌گه؟ می‌گه بسان ترسیم شمایلِ آشوبه.... درست همان‌گونه که گوستاو دوره در نقاشی‌های خود جنون، اغتشاش و بلوا رو در جانِ تابلو تزریق می‌کنه. درواقع تشبیه شوروغوغا و هرج‌ومرجِ "عطر سالومه" به آن‌چه دوره در آثار خود انجام می‌ده و ربطی به تراژدی "سالومه" نداره جانم :)
...................
خودمم رفتم باز سرچ کردم کانسپتش رو و به این نوشته برخوردم و دیدم بله درسته!
There is nothing melancholic or wistful hidden behind the veils of scent, no feeling of a life once lived.

وجه انیمالیک و رایحه خزه و گل های قدیمی در ابتدای کار یادآور پوستی داغ و عرق کرده و بعد از چند ساعت و در درای دَون رایحه ای مشکی پودریِ گرم بر شانه های سرد شده باقی موند. (یه همچین چیزی نوشته بود..)
کلا فقط می خواسته رقص و اون مدل کرکتر از یک زن رو به ما نشون بده و ورود پیدا نکرده به ماجرای یوحنا و..
و اینکه حضرت یحیی (یحیی بن زکریا) همون یوحنا معمدانه:) یونانی ها میگن یوآنس..

لوچه دِ کواری به معنای نور قلب ها!
اینم یه نشونه ی دیگه!
و وقتی آدم نشونه هارو دنبال کنه و بهشون باور داشته باشه خیلی زودتر می رسه به اون چیزی که باید..
به قدری تلفیق مُشک و رز اینجا زیباست که زبانم قاصره! نه مشکی که فضا رو صابونی یا پودری کنه؛ بلکه عمق و روحانیت بخشیده به فضای عطر! من دیوانه ی اینجور مشک هام!
ینی واقعا آدم دلش میخواد یه جا بره گم و گور شه و دخیل ببنده! در این حد حالِ روح خوب کنه! قشنگ یه دستی میاد پشتتون و هدایتتون میکنه به جایی که باید و سراغ چیزی که باید.. مقصد حقیقی رو پیدا می کنید و مست می شید از عطرِ خوش!
و خب قطعا عطر خلوت و تنهاییه چرا که چنانچه در مقابل مشام افراد دیگه قرار بگیره با همچین نظرات مواجه میشید: بوی گلاب، بوی اماکن مذهبی، بوی حرم و..
شخصا برای من وایب یه روستای خیلی کوچیک و خلوتی رو داشت که یه مسجد کاهگلیِ کوچولو داره. منم نشستم دم در مسجد و چشمامو بستم و گوش سپردم به باد صبا و نفس مشک فشان اش و دگر باره جوان شدم...

نه منم از اصفهان گرفتم:\ فکر کنم یه بلایی سر دکانت شما اومده..
موافقم!
سورچینلی عالیه.. عکساشو میبینم میگم عجب دیوونه ای هستی تو!:)