تو را تا دندان مسلح می‌دانم که همواره نگهبان همیشه بیداری.....

شما را در پناه عشق پندارم که این پناهندگی از اسارتی ابدی نوید می‌دهد.....

شما را یکبار به تن‌پوشی بسنده کردم که تا زنده ام بر شما اعتیاد زیستی خواهم داشت.....

چگونه ممکن است شما را ندانم که در اعماق قلبم جاودانه این......

شما را گونه های فاخر در روایحین که تنها بر تفاوت ها نهفته این.....

یکی را از شهد دلنشین در شیرینی ملایم جای است و یکی را از شیرینی بسیار غلیظ بر تندی و تلخی جای است....

تو ای تاریک تلخ، به کدامین معصیت آلوده بودی که تقاصش را اینگونه در سکون پس می‌دهی.....

تو ای تاریک ظالم، به کدامین نور ستم روا کردی که اینگونه در عصیان، طغیان می‌کنی....

تو ای سایه تاریک، به کدامین جفا پناه دادی که اینگونه در سایه، پناه گرفتی....

ای عجایب جهان، تو را چگونه تاریک است که همواره آنسوی نوری...

ای خلوص ترین خلوت عشق، تو را چگونه توان است که همواره نفرت را به عشق مبدل میسازی....

ای زلال ترین نور تاریک، تو را چگونه شفاف است که همواره بر دیدگان، محصوری....

ای خاص ترین عام جهان، تو را چگونه شناس است که همواره بر غریبان، آشنایی....

ای مخدر قانون، تو را چگونه آزاد است که همواره بر آدم و حوا در اعتیادی‌.....

و ای اعتیاد فاخر، تو را چگونه زیست است که همواره در مرگ هم زندگی داری.....

تو از آرزوها در اعماق خاک، رویش یافتی.....

تو از رویاها در تاریک ترین خاک، رویش یافتی....

تو از قطره های ناچیز باران، رویش یافتی.....

تو از مهتاب ظلمات، رویش یافتی.....

تو از چشمک ستارگان، رویش یافتی....

تو از دعاها بر خدای نابینای بینا، رویش یافتی....

ای ستاره عسلی، که با این شهد غلیظ نور سفیدت به زردی شده....

ای ستاره عسلی، که با پیکر زیبایت در کنج ها سکون یافته ای...

ای ستاره عسلی، که با نور طلایی ات به ناچار در سفیدی برف تن‌پوش میشوی.‌...

ای ستاره عسلی، برایت اندوه زیاد دارم که تا همیشه بخاطر رنگ نورت، از مابقی ستاره ها فاصله گرفته ای....