تلاطم زمان در تهاجم عشق از شماست.....

تقاطع تاریکی در طلوع نور از شماست.....

توازن اجرام در تقارن هندسی از شماست.....

تو سایه ای از جنس خورشیدی در عبادتگاه آتشین.....

تو سایه ای از طلسم زمان هستی در معبد آمون......

تو سایه ای از مرگ هستی در جادوی زندگی........

تو سایه ای از جاودانگی هستی در کیمیای عشق....

شما را آنقدر در آفرینش عجیب است که گویی فراتر از زمان، آفرینش شدین.....

شما را در ماندگاری آنقدر عجیب است که گویی حرکت زمین به دور خود بر هفته ای می انجامد......

شما را در زیبایی و ظرافت آنقدر عجیب است که گویی سایبورگها شما را طراحی کرده....

شما را در دقت روایح آنقدر عجیب است که گویی عطاری میان ستاره ای، شما را درهم آمیخته.....

شما را در سرمازیستی آنقدر عجیب گرمایش هست که گویی گدازه های مذاب از عشق طبیعت بر آب شدن یخچالها در تلاطمند....

در عشق واقعی هیچ انبوه نشاید.....

در عشق واقعی هیچ جایگاه نباید.....

در عشق واقعی هیچ زمان نیابد.....

شما را چون تندر و رعد در اهتزازین در برابر باد.....

شما را چون کوه استوار هستین در برابر باد.....

شما را چون باغ معطر روینده هستین در برابر باد...

زیبایی از دارچین و عسل و توتون از تو برجای مانده است.....

زیبایی از گرمایش سرمایش انسانی از تو برجای مانده است....

زیبایی از نور در تاریکی از تو برجای مانده است......

ای خزانه امید، از عشق نامیرای تو آتشین هستم در برف....

ای خزانه عشق آتشین، از امید جاوید تو بهار هستم در زمستان...

ای خزانه مهر، از ذره ذره قطره تو پابرجا هستم در طوفان کولاک..

ای خزانه زندگی، عطر تو بوی خاک می‌دهد از زمین....که پیدایش من از تو بود و بازگشت من بر تو هست...

ای سایه های زیست من، تا شما هستین من نیز هستم....

ای سایه های رنگین من، تا هر باران رنگین‌کمانم هستین ‌‌...

ای زیباترین آفرینش معطر، شما را چگونه توصیف کنم که همچنان در اول وصف شما مانده ام.....

ای نامی ترین روایح عطاری، شما را هر زمان ستایش می‌کنم.....

ای اصیل ترین کاریزماتیک های معطر، شما را بی دلیل عاشقم...

ای جاودانه ترین روایح عالم، شما را در تن‌پوش ها بی قرارم....

تو را از خوشه های ارکیده و رز، با شهد آرمیده اند......

تو را از تن‌پوش بانوان زیبا سیما، آراسته اند......

تو را از آرامش بهار، در رزهای قرمز آغشته اند....