میبینم صورتمو تو آینه ،

با لبی خسته میپرسم از خودم ،

این غریبه کیه از من چی میخواد ؟

اون به من یا من به اون خیره شدم !

و گهگاهی دو خط شعری ،

که گویای همه چیز است و خود ناچیز ...

من تمام هستی اَم را در نبرد با سرنوشت، در تهاجم با زمان

آتش زدم ، کُشتم ...

من بهار عشق را دیدم ... ولی باور نکردم

یک کلام در جزوه هایم هیچ ننوشتم ،

من زِ مقصدها پِی مقصودهای پوچ افتادم ،

تا تمام خوب ها رفتند و خوبی ماند در یادم ،

من به عشق منتظر بودن همه صبر و قرارم رفت ،

بهارم رفت ...

عشقم مرد ..

یارم رفت ...

 

با گونه های خیس از شیطنَتِت خندیدن ...!

فقط اونجا رو نمیخواست ،

بی صدای بی صدا رفت ...

درخت روی دار و شکفته قنداق ها

سیاست طویله ی قرمساق ها ...

وحشتناک ترین کار تو دنیا کشتن یه آدمه !

چون نه فقط هرچی که داشته ؛

بلکه هرچی قرار بوده داشته باشه رو ازش میگیری !

 

دیگه این قوزکِ پا یاریِ رفتن نداره ...

غم نخوانده پنهانم
غم دوتارِ خراسان بود
و در نگاه پریشانم
دو خنده در غم پنهان بود

سبز ماندن در میان ویرانی ریشه میخواهد ... !