من تمام هستی اَم را در نبرد با سرنوشت، در تهاجم با زمان

آتش زدم ، کُشتم ...

من بهار عشق را دیدم ... ولی باور نکردم

یک کلام در جزوه هایم هیچ ننوشتم ،

من زِ مقصدها پِی مقصودهای پوچ افتادم ،

تا تمام خوب ها رفتند و خوبی ماند در یادم ،

من به عشق منتظر بودن همه صبر و قرارم رفت ،

بهارم رفت ...

عشقم مرد ..

یارم رفت ...

 

با گونه های خیس از شیطنَتِت خندیدن ...!

فقط اونجا رو نمیخواست ،

بی صدای بی صدا رفت ...

درخت روی دار و شکفته قنداق ها

سیاست طویله ی قرمساق ها ...

وحشتناک ترین کار تو دنیا کشتن یه آدمه !

چون نه فقط هرچی که داشته ؛

بلکه هرچی قرار بوده داشته باشه رو ازش میگیری !

 

دیگه این قوزکِ پا یاریِ رفتن نداره ...

غم نخوانده پنهانم
غم دوتارِ خراسان بود
و در نگاه پریشانم
دو خنده در غم پنهان بود

سبز ماندن در میان ویرانی ریشه میخواهد ... !

چون صید به دام تو به هر لحظه شکارم؛ ای طرفه نگارم
از دوری صیاد دگر تاب ندارم؛ رفته ست قرارم
چون آهوی گمگشته به هر گوشه دوانم!
تا دام در آغوش نگیرم نگرانم…
از ناوک مژگان چو دو صد تیر پرانی، بر دل بنشانی

چون پرتو خورشید اگر رو بکشانی… وای از شب تارم!
در بند و گرفتار بر آن سلسله مویم…
از دیده ره کوی تو با اشک بشویم؛ با حال نزارم‌

برخیز که داد از من بیچاره ستانی
بنشین که شرر در دلِ تنگم بنشانی
تا آن لب شیرین به سخن باز گشایی؛ خوش جلوه نمایی
ای برده امان از دل عشاق کجایی؟! تا سجده گذارم!
گر بوی تو را باد به منزل برساند، جانم برهاند…
ور نه ز وجودم اثری هیچ نماند؛ جز گرد و غبارم

این چند قطره اشک تو ،عشق است یا بازی ؟

که می‌برد این چند قطره آبرویم را ...

من صحبتم با زندگی جز عشق، چیزی نیست

چون خوانده ام دست حریف روبرویم را !