‌‌

‌‌

بازپرس از مورسو می‌پرسد که چرا آقای مورسو؟ چرا به یک جسد بی‌جان شلیک کردید؟ 

مورسو جوابی نمی‌دهد و بازپرس مشوش می‌شود، دست در موهایش فروبرده 

و آرنج خودش را روی میز می‌گذارد و اندکی به جلو خم می‌شود و به آرامی از مورسو می‌پرسد 

چرا به یک جسد بی‌جان مجدداً شلیک کردید؟ چرا بین شلیک اول و دوم منتظر ماندید؟ 

انگار برای بازپرس نه کشته شدنِ آن جوان‌ ، بلکه شلیک مجدد مورسو به یک جنازه مورد سوال باشد، 

نه گلولۀ اول بلکه گلوله‌های دوم تا چهارم.. چرا یک نفر باید تصمیم بگیرد 

که به یک جنازۀ بی‌جان بارها شلیک کند؟ مگر مُردن آدم‌ها عمق دارد که مورسو می‌خواهد 

آن جوان را بی‌هیچ دلیل قانع‌کننده‌ای به عمیق‌ترین نقطه آن برساند! برای بازپرس هنوز مبهم است 

که آیا آن جوان به اندازه کافی کُشته نشده بود و مورسو می‌خواست مُردن او را 

دقیقاً تاکجا ادامه دهد و چند گلوله بعد از گلولۀ اول لازم بود تا جنازه به اندازۀ کافی به یک جنازه بدل شود ! 

حالا برای او تأمل و درنگِ مورسوبین شلیک اول و دوم مسأله است، مسأله‌ای که باید پاسخش را بیابد…

او یک جنازه را بارها کُشته بود، مرد ناشناسی که به گفتۀ کمال داوود 

حتی فرصت نشده بود اسمی در این داستان داشته باشد…تأملی بین شلیک اول و دوم 

و لحظه‌ای اندیشیدن به اینکه باید به زندگی بارها شلیک کرد، بارها و بارها…

و جنازه‌اش را برای چندمین بار کُشت...‌در برابر چنین سؤالی که کامو 

در مقام یک نظاره گر خارجی طرح می کند اکنون من باید خود را در معرض پرسش قرار بدهم 

و خود را درجایگاه سوژه و ابژه تؤامان مؤاخذه و بازجویی کنم ، برای چه عطر بازی می کنی؟

بعد از اولین باری که رایحه عطری را تا سرحد پرستش ، ستایش کرده ای ولی این شیفتگی و این عشق تو را 

در گذر زمان به کمال نرساند در واقع اولین شلیک را به گیجگاه خود کرده ای 

برای چه اما بار دوم شلیک کردی؟

در پوچی مطلق برای آنکه خود را بار دیگر به صلابه کشی آیا دوباره رستاخیز کرده بودی؟

در این بین سیزیف وار محکوم به نفرینی ابدی چند بار زنده شده ای و چند بار خود را کشته ای؟

گویی سرگردان در این سیکل ابزورد و چرخهٔ باطل 

معنا در چگونه کشتن خویش یافته ام ، 

به مشام می کشم ، بر می خیزم و به خود شلیک می کنم ، به شقیقه زندگی…