VERSACE - Versace L'Homme

درود آمواژ ممویر شباهت زیادی به این عطر مخصوصا نسخه های قدیمی داره میتونه جایگزین خوبی باشه برای این عطر 🌹

ورژن قدیمش رو تست نکردید .وگرنه نمیگفتید لبه های تیز صیقل نخورده داره. ورژن قدیمش تست کردم بسیار لطیف .لبه های سمباده خورده و نرم بدون هیچ تیزی از چرم لیمو در ابتداع بعد روی یه خزه ابونی شیک و لطیف میشینه. یکی از بهترین عطرای کلاسیک و فوژه چرمی است..یعنی در چند دسته عطری قرار میگیرد.

جایت اینجا بسیار خالیست…
یادم می‌آید مادرم هر روز صبح از زیر پله های خانه‌مان برای صبحانه مرا فرا می‌خواند…
پذیرایی مملو بود از عطر تو …
تویی که چایت را قبل از همه‌مان نوشیده بودی و رفته بودی…
تمام روز را پشت پنجره رو به حیاط منتظر می‌ماندم
کی در باز می‌شد…
و تو با الدزموبیل کاتالاس سفید رنگی که آن زمان چشم‌هارا خیره می‌کرد به داخل می‌آمدی…
طبق معمول با همان کت‌شلوار و پرستیژ همیشگی باغچه را آب می‌دادی…
چقدر دلم برایت تنگ است…
و من اینقدر جسور نیستم حال که فاصله‌مان زیاد است حتی عطرت را ببویم …
کاش هنوز بودی و عطرت را می‌پوشیدی…

تقدیم به عزیزانم دوستان فرهیخته و آدم حسابی من …

(پ‌ن: این عطر عطری بود که پدرم استفاده میکرد ، برای ایشان رایحه جدید و بروزی بود و همزمان با زینو تقریبا عرضه شد که هریک در جایگاه خود بسیار عطر های ارزشمند و البته بسیار احساس برانگیز هستند حتما این عطر رو تجربه کنید البته اگر جسارتش رو دارید ! )

دوستان عزیزم سلام
چند روز پیش این عطر رو در صفحه ی عطرافشان دیدم و خاطراتش برام زنده شد !
در روزگار خودش بهترین بود و چقدر این عطر برای من پرخیر بود !
شنیدنش برای دوستان خاطره باز خالی از لطف نیست ، چند دقیقه ای سرگرمتان خواهد کرد هرچند خودم این روزها اصلا دل و دماغ ندارم !
دوران دبیرستان کرمانشاه بودم ، اما سال آخر اومدم اصفهلن برای دیپلم و رفتم در بهترین دبیرستان اصفهان که دقیقا روبروی دانشگاه اصفهان بود و بیشترین آمار ورودی ی دانشگاه رو داشت ثبت نام کردم .
منزل مادربزرگ ( مادری ) ام منتهی الیه شمال اصفهان بود و من همراه داییم که دانشجوی همان دانشگاه بود باید روزانه سه اتوبوس سوار و پیاده میشدیم تا برسیم به مقصد و همین کار رو هم در برگشت میکردیم .
دوستی داشتم که در مرداویج ( نزدیک دانشگاه ) سکونت داشت و پدر و مادرش تاجر پوست بودند و همیشه اروپا بودند . اونهم مثل من عطرباز بود . او این عطر را بهم هدیه داد . یک روز دایی ام گفت یکی از دوستان نیامده و یک ژتون اضافه ی غذا داریم ، بیا و ناهار را با ما بخور . یک گروه ده دوازده نفره بودند که با هم دوست بودند . آنروز اتفاقا همین عطر را زده بودم که خیلی مورد توجه اونها واقع شده بود . رفتیم سلف دانشگاه برای صرف نهار . مقسم غذا که خودش رئیس آشپزخانه بود یک هیولایی بود دقیقا مثل باد اسپنسر ( پاگنده ) !
خودش غذا تقسیم میکرد تا کسی نفس نکشه و غذای اضافه نخواد ! قلبی طلایی داشت مثل معاون کلانتر ! دانشجوها هم که همه دزد خیارشور ! ( یاد کارتن معاون کلانتر بخیر )
مرد نازنینی بود اما خیلی جدی ! ترک بود .
من هم قد بلند بودم و ورزشکار . توی راه دوستهای داییم داشتن راجبش حرف میزدن و غیبت تُرش روئی اش رو میکردن . نوبت که به من رسید مکثی کرد لبخندی زد و یک کفگیر بیشتر برای من ریخت !! یادم هست لوبیا پلوی خوشمزه ای بود ، با مخلفات . غذای دانشگاه همیشه خوشمزه بود .
سر میز که نشستیم همه گفتن چطور شد ؟؟ این بی سابقه است !! به احدی یک قاشق اضافه نمیده !
داییم گفت گفته بودم که کامبیز مهره ی مار داره !
نهار خوردیم جای شما سبز و اونها رفتن سر کلاس ، من هم سرم رو گذاشتم روی میز و خوابیدم .
هیچکس توی سلف نبود ، صدای نشستن کسی رو شنیدم ، بیدار شدم دیدم نشسته روبروم !
پرسید دانشجوی جدیدی ؟ گفتم نه دبیرستان روبروئم .
خونتون کجاست ، اهل کجایی ، اینجا چکار داری ؟ چه راه دوری میای هر روز !
گفت بوی عطرت دیوونم کرد ! ترو تمیز و شیک پوشی !
گفتم خیلی ممنون ، شما عطر دوست داری ؟
گفت خییییلی ! چند تایی دارم ولی عطر تو چیز دیگه اس .
دست کردم توی کیفم و گفتم تقدیم به شما .
گفت نه ! اصلا !
و کلی راجع به عطر صحبت کردیم . زیاد !
فردا صبح اش یه شیشه دستریز براش بردم سر راه رفتم و دادم بهش . گفت ظهر حتما بیا هم کارت دارم .
و داستان شروع شد :)
کار به جایی رسید که من میرفتم در قسمت لژ که اساتید و کله گنده ها نهار میخوردن ( البته اونها بعد از رفتن دانشجوها میومدن ) ، اونطرف سلف که البته داییم و دوستاش میدیدن ! نهار ؟؟ نه هر نهاری !
فقط کباب و مرغ ! غذای من فرق داشت :)
داییم به دوستاش میگفت : بفرما ! من که گفتم !
همیشه ده بیست تا ژتون توی جیبم بود که هم به داییم و دوستاش میدادم هم به دوستان خودم !
میومدن میگفتن امروز خیلی گرسنه ایم یا غذای خوبیه امروز یا مهمان داریم !
توی آشپزخونه هم یک تخت بود که بعد از نهار چرتی میزدم .
میگفت من بلد نیستم مثل تو ، پول میدم تو برام بخر .
نوار کاست هم براش میاوردم که ممنوع بود اونموقع و اون خیلی دوست داشت .
روزگار جالبی بود اون موقع ها !
از یک طرف انگار که همین دیروز بود و از یک طرف انگار یک قرن ازش گذشته !
نمیدونم سرنوشت اون شیشه ام چه شد ! عطر زیاد گم کرده ام اما دستریز اش رو دارم . حیف که اوضاعم خوب نیست ورنه یه شیشه میخریدم به یاد خاطرات گذشته !

عطری ست از عطرهای قدرتمند کلاسیک .
عطری پر نت و شلوغ اما رایحه ی چرم در آن بخوبی و قدرتمند و جذاب مشخص است .
عطر خشنی نیست و اتفاقا نت های لطیفی در خود نهفته دارد . یعنی لطافت در خشونت ادغام شده و از طرفی خشن بودن آن تلطیف شده و از طرفی لطافت عطر با خشونت جلوه میکند !
برخی عطرها اینگونه اند و این نهایت توانایی ی عطار را میرساند ، به این صورت که در تعریف برخی عطرها میگویند :
هم خشن است هم لطیف !
هم گرم است هم سرد !
هم شیرین است هم تلخ !
جمع اضداد اند و هیچ کدام جای دیگری را تنگ نکرده اند و خیلی واضح و زیبا و قابل درک در سر جای خود نشسته اند ! هیچکدام جلوی دیگری را در دیده شدن نگرفته اند !
و این یک هنر بزرگ است در عطاری ، توازن و بالانس .
درست مثل لاستیک ماشین که اگر در جای خودش فیکس نشود می لنگد !
عطر کاملیست ، هر چه که از نت بخواهی درون اش هست چیزی کم ندارد که مخاطب اش بگوید اگر فلان نت را میداشت زیباتر میشد .
بقول مظفرالدین شاه همه چیزش به همه چیزش می آید !
سبز ، ترش ، تلخ ، شیرین و ناز تعریف روایح این عطر قدیمی اند و از طرفی گرم ، خنک ( نه سرد ) و معتدل !
کاش نسخ جدید اش تغییر زیادی نکرده باشد .

دوستان عزیزم
امید که مقبول افتد و لحظاتی از اینهمه خوشی های شب عید فارق و متعادل شده باشید :)
با ارادت

عطر Versace L'Homme از برند VERSACE عطریست معتدل ، گیاهی ،تلخ ، گلدار ، پودری ، چرمی ، زمان استفاده از عطر بعد از بیست دقیقه به شدت بوی چرمش زیاد میشه مخلوطی از چرم و وانیل که اصلا بوی خوبی نداره بوی خسته کننده ای داره شاید بعد از یک مدت اصلا دوست نداشته باشی که ازش استفاده کنی پخش بو و موندگاری عطر معمولی هستش

موسیقی پاپ اختراع شد تا مردم انقلاب نکنند. موسیقی پاپ از هر اعتراضی خالی است؛ سراسر همه چی آرومه من چقدر خوشبختم. موسیقی پاپ؛ سینمای عامه پسند؛ تاتو؛ قلیان؛ کافی شاپ؛ مواد مخدر؛ شوهای لودگی همه در راستای پا نگرفتن آنومی در میان جوانان است. این روزها ممکن خیلی از برندهای نیش! عطر بسازند با بوی چرم؛ بوهایی که خیلی ملو هستند و هر کسی که آنها را بو می‌کشد می‌گوید واو! ولی نه رایحه چرم واقعی رایحه‌ای نیست که هر کسی آن را استشمام کند لبخند بزند. رایحه چرم واقعی رایحه‌ای است که هر کسی آن را بشنود فرار کند.

ورساچه لهوم عطری است برای دورانی که مردان برزخی بودند و به جهان باربی‌ها تعلق نداشتند. روزگار گذشته؛ ماشين ِ حمل زباله ايستاده است و جنازه رضا را در خيابانی که شبيه هيچ‏‌کجا نيست درون ِ آن می‏گذارند. تمام ِ اين‏ نما به سرعت و در کمال خونسردی برگزار می‏‌شود. آن‌قدر ساده و پيش‏‌پاافتاده که انگار اين عابران و ماشين‏های سواری در طول روز بارها جنازهء سرخوردگان را در ماشين حمل زباله و در ميان ِ پس‏ماندها می‏اندازند.

بعد کيميايی به اين قساوت هم اکتفا نمی‌‏کند و پس از اين‌که جسد رضا را هم‌راه با زباله‏‌ها می‌برند، يک ماشين آب‏پاش از راه می‏رسد و سطح خيابان را از هرگونه خون و اثری که از او برجای مانده می‌شويد و پاک می‌کند. طوری وجودش را محو می‌کنند که گويی هرگز اين مرد وجود نه‌داشته. همه اين ماجرا و کل ِ اين سکانس، با صدای ضجه ء فرهاد همراهی می‌شود. حالا کات. تلخ‏ترين و تکان‏دهنده‌‏ترين سکانس تاريخ سينمای ايران اما اين نيست...

يکی از تلخ‏ترين سکانس‏های تاريخ سينمای ايران، سکانس درگيری بهروز وثوقی در کاباره، در فيلمِ «رضا موتوری» است. سکانسی که مشابه آن بعدها در فيلم‏های زيادی تکرار شد(سعی شد که مشابه‏اش تکرار شود) اما هرگز به جاودانگی ِِ ورسيون رضاموتوری نرسيد. روايت تکان‏‌دهندهء شاعر رفاقت مسعود کيميايی از طبقات فرودست اجتماعی و مردانی که در آن‌جا به‌دنيا می‌آيند، همان‏جا سرگردان می‌مانند، و درنهايت در همان طبقهء مصبيت‌‏زده جان می‏دهند، برای هميشه در حافظه ء تاريخی سينمای ايران ثبت شد.

«رضا موتوری» داستان ِ شورانگيز مردانی بود، که از چنين بودنی به تنگ آمده بودند. با اجتماع‏شان درافتادند براي رسيدن به يکی از اين دو هدف:
يا تغيری در آرايش دردهای‏شان به‌وجود بياورند و در نهايت راهی به طبقه‏ای ديگر بيابند، يا اين‌که بميرند! شخصيت «رضا» از بودن‏‌اش راضی نبود. به شکل تقديری با دختری از طبقهء بورژوازی پيوند می‌خورد و برای نخستین‏‌بار هم‌خوابگی می‌کند.

رضا مانند روحی از دنيای مردگان به اين شهر بازگشته است. کيميايی اما واقع‏‌بين‏‌تر و بی‌رحم‌‏تر از آن است که روايت را در اين مسيرهای کذب ادامه دهد. آيا خوش‌بخت ماندن ِ رضا موتوری خيانت به مردان ِ رانده شده از شهرها نبود؟! پس سکانس رويايی تمام مردان ِ ازنفس‏افتادهء اين سال‌ها، اين‌جا مجال ِ بروز یافت.

پيش از اين سکانس، همه‌چيز انگار عاشقانه است. رضا در خيابان‏هايی که کمی خاکستری و کمی بی‏رنگ‌‏ا‌ند، با موتور می‌‏راند و دخترک هم از پشت به او چسبيده است. از در کاباره که وارد می‌شوند رضا هنوز ناباورانه به در و ديوار خيره مانده است. خودش خوب می‌داند و به تماشاچی هم القا می‌شود که تمامن با اين مدرنيسم متعفن بيگانه است. با اين‏حال همه‌چيز را کم‌‏اهميت جلوه می‌دهد.

اين‌جا کيميايی و وثوقی به شکلی حيرت‏‌آور رفتار رضا را به تصوير کشيده‌‏اند. اين صحنه‏‌ها از تلاش رضا برای سرگرم‌‏شدن با کبريت‏ها و بی‌تفاوت نشان‏دادن ِ خود شروع می‌شود و در طول ِ سکانس تا لحظهء درگيری ادامه می‏‌يابد. اين خصلت مردان ِ اثيری ِ گذشته بود که هرگز تحت ِ تاثير قرار نمی‌‏گرفتند و اگر قرار می‌گرفتند، آن را غيرواقعی يا کم‏‌اهميت نشان می‌دادند.

رضا حتا در سالن دنسينگ و در حالی‌که چشمان دخترک يک لحظه از تماشای‌اش غافل نبود برای يک‏بار هم به دخترک نگاه نکرد و به بازی قمارگونه‌‏اش با کبريت‏ها ادامه داد. (چه کسی از درون ِ مردي از جنس ِ رضا خبر دارد؟! چه بود آن قمار ِ نفس‌گير برای راست ماندن ِ کبريت؟!)

تلخی ِ اين سکانس به‌خاطر نشان دادن ماهيت حقيقی شهرها بود؛ برای مردان ِ تنها و سرخورده راهی نيست تا عشقی را برای خود نگه دارند. سطح شهرها پر است از رجاله‌‏هايی که عشق ِ نابخشودگان را می‏‌دزدند. اين‌را وقتی می‌بينيم که رجاله‌‏ها به دخترک و درست در برابر چشمان ِ رضا پيش‌نهاد رقص می‌دهند.

در واقع آنها پربی‌راه هم آدرس را اشتباه نه‌آمده‏‌اند و در "کاباره" که يکی از مظاهر ِ تمدن شهری‌ست، دختران دقيقن برای همين کار آمده‌‏اند و مردهای همراه‏شان هم دست‌آموز اند. رضا موتوری در اين لحظه به‌خوبی تعريف می‌شود؛ مردی در زمانی اشتباهی، در مکانی که نبايد باشد، و تعلقی به آن ندارد! بنابراين نقطهء پايان ِ سکانس، درگيری خونين و نابرابر رضا موتوری ِ تنها و بی‏کس با جماعت رقاصان ِ کاباره است. کات.

اين نما صراحتن محکوميت و محتوميت سرنوشت ِ رضا را نشان می‏‌دهد. آمال و آرزوهای رضا چندان دوامی ندارد و حقيقت خيلی زود هم‌چون پتکی بر سرش کوبيده می‌شود. بعد از اين‏‌نما و در سکانس ِ پارک، ديگر همه‌چيز تمام شده است. رضاموتوری خونين و مالين افتاده است و به سرکوفت‏های دخترک گوش می‏‌کند. دارد کار ِ رضا را احمقانه و اُمل‏مآبانه توصيف می‌کند.

رويای آسودگی رضا به روشنی رنگ باخته است و خودش هم تلاشی برای فرار از اين سرنوشت محتوم ندارد. يکی از مونولوگ‏های دردبار تاریخ سينما از زبان رضا گفته می‏‌شود. مونولوگی سراسر ياس و دردمندی که به‌طور کامل در تمسخر اين عشق ناجور به زبان می‌آيد و به شاه‏‌بيت‏‌اش ختم می‌شود؛
- ... من اگه امروز دعوا نمی‏کردم، روزم شب نمي‏شد.

نماهای بعدی، مرگ و فروپاشی رضا را نشان می‏‌دهد. مردی که برای گريز از دردهای طبقه‌‏اش خود را به سد عظيم طبقهء بالاتر کوبيد و به‌راحتی پس زده شد. مردی که با همه تقلايی که کرد تا در پايان از شهر خارج شود، آخرش در يکی از خيابان‏های هم‌آن شهر از پای درآمد و جنازه‏اش را با ماشين ِ حمل ِ زباله بردند...

اما بدون ِ شک و با هيچ ترديدی سرخوردگی رضا بابت ِ روبه‌رو شدن با واقعيت بی‌رحم شهرها، از هم‌آن دعوای کاباره آغاز شد. در هم‌آن سالن دنس که تجدد و مدرنيسم از سر و روی‌اش بالا می‌رفت. ورساچه لهوم عطری است مردافکن متعلق به دوران گذشته؛ روزگار رفته؛ زمان‌هایی که زندگی مردان پسامدرن را مختل کرده است. بوی چرم خشن بدون لبه‌ای ملایم و قوس‌دار؛ تند و تیز؛ برنده. فراموش نکن یک روز در خیابانی خاکی و لخت تنها خواهی مرد.

سلام بر دوستان عطر افشانی
لطفا اگه کسی راجع به این عطر تجربه ای داره شرح بده