Dior - Gris Dior 2018

سلام به دوستان عزیز عطر افشانیم:
Gris Dior عطریست چوبی - سیستروسی ، نیمه فلورال و کمی خاکگون که رگه هایی از رز را در مقاطعی به نمایش خواهد گذاشت.
با شروعی نیمه تلخ و ترش که از ترکیب شفاف و با کیفیت اوکموس( خزه بلوط) و ترنج شکل گرفته کار خودش رو آغاز میکنه.
آغازی متعارف و نیمه آشنا در سبک کاری های چوبی و سیتروسی برند هایی مثل هرمس و گرلن که باعث شده رایحه ایی ملموس و صمیمی به شامه مخاطب ارائه بشه.
شروع کار برای من حسی آشنا و نزدیک به رایحه تق هرمس رو داشت .
میدل نت عطر و فاز میانی کار با اضافه شدن روایح پودری و تزریق نتی خیس و آبدار از رز حسی خوشایند و لوکس و جذاب رو القا میکنه که تا حدود زیادی کفه ترازو رو به سمت زنانگی سنگین تر خواهد کرد. کاری کاملا لوکس و اغواگر به حساب میاد که عینا و به وضوح امضاء همیشگی عطار برجسته آقای دماشی در این عطر نیز قابل حس کردن و تشخیص هست. درای داون کار هم با حضور صندل سفید و پچولی و حسی امبری عمق و صلابت خاصی رو به مخاطب عرضه میکنه. قابل ذکر هست که جنس پچولی کار شده در این عطر بسیار خاکی و کهنه در نظر گرفته شده.
عطر ساختار شکن و عجیبی نیست اما کاملا لوکس و گیرا و عامه پسند طراحی و فرموله شده و فکر میکنم بالای 90 درصد بازخورد مثبت رو برای خودش جذب خواهد کرد.
پخش متوسط به بالا و ماندگاری خوبی داره و از کیفیت و ظرافت بسیار بالایی در رایحه برخوردار هست.
آرامش و دلی خوش رو برای هممون آرزومندم.

«مردان چون خدایانند
‏بر سینۀ زنی زاده می‌شوند و می‌میرند.»

این جملهٔ “ژول میشله” {مورخِ فرانسوی} برای من تداعی‌گرِ تئوری زنانگی در مردان یا همان آنیماست! این زن‌بودگی سیال است. این میلِ ما {مردان} به زن، رازهایش، بازنمودهایش و غریبی ِجذابش که به درک نمی‌رسد، همه‌اش ما را برای تصاحبِ زنان مُشتاق‌تر می‌گرداند. این تحسینِ درونی ما نسبت به زن که در لایه‌های زیرینِ ذهن سعی در تقلیدِ آن و پرورشِ زنانگیِ‌مان می‌کنیم ابدی‌ست، انگار که زنان آمده‌اند تا دنیا دنیاست آنان را ستایش کنیم.

گریس دیور همان آنیماست، همان ضمیرِ ناهشیارِ زنانه، با همان امیال، همان ترس‌ها، همان کابوس‌ها و تمامِ جنبه‌های ریز و درشتش! زنِ عاقلی‌ست که وقتی مردی او را می‌نگرد از اینکه جای او باشد بدش نمی‌آید، فراست دارد، آینده‌نگری می‌کند، نگاهش به قدم بعدی‌ست، می‌داند جنسِ متفاوتی‌ست و خواهانِ برابری نیست، برابری برایش کودکانه است! هیچ برابری میان آب و آتش وجود ندارد. به مانند “ایمی کنی برت”، هم مادر است، هم به خودش میرسد، هم نقش و جایگاه اجتماعی خود را به خوبی بازی می‌کند.

وقتی صحبت از زن می‌شود هیچ‌گاه نتوانسته و نمی‌توانم از برگمان بگذرم. نگاهِ او به زن را دوست دارم، زنان را از بُعدِ نافذی می‌بیند که معمولاً دیده نمی‌شود، حتی به یاد ندارم کسی قبل از برگمان توانسته باشد این‌چنین در سینما به زن اعتبار ببخشد {بعد از مرگش هم کسی نتوانست این اعتباردهی را تجدید کند}. زنان برای برگمان واقعی‌ترند، نگاهِ‌شان به زندگی پیوسته‌تر است و خیالاتِ‌شان کم‌تر! به واقعیت نزدیک‌ترند و حتی می‌توان گفت واقعیت‌زده‌-اند، بیشتر محو تماشای جهان‌اند! بیشتر و بهتر آن را همان‌طور که هست می‌بینند. فیلمی نساخته که زن نقشِ تعیین کننده‌ی داستان نباشد، شده دقایقِ حضورِ زنان در فیلمی کم باشد، اما سکانسی کافی بوده است که زنی آمده و جمله‌ای گفته و روانِ‌تان تا پایانِ فیلم حول آن جمله می‌چرخد. در غالبِ آثارش سکانسی نیست که زنی {یا لااقل زنانگی‌ای} در آن حضور نداشته باشد. انگار او مُریدِ ابن عربی‌ست که گفته: «کلّ مکان لايؤنث لايُعَوّل علیه» یعنی: ‏هر مکانی که زنانگی نداشته باشد اعتباری ندارد!

در پایان بگویم این کار رُز دارد اما رُزی‌ نیست، حَرَمی نیست، اصلاً جنبه‌ی مذهبی‌ای در آن یافت نمی‌شود، زنِ تمام‌قد مُدرنی‌ است با ارزش‌های کلاسیک! و صدالبته برای استفاده‌ی آقایان توی ذوق نمی‌زند!

برای من که عاشق رزم گریس دیور یکی از زیباترین‌هاست، تجسم یک رز زرشکی مخملی خیس ♥️ بسیار لوکس و جذاب

چه عطری پیشنهاد میدین نزدیک به این عطر

وای ازین عطر بینظیر
رز قرمز در کنار چوب بارون خورده
مخملی، پودری و اغواگر... دیوانشم من.

برای علاقمندان به رایحه گری دیور یک مشابه اقتصادی پیشنهاد میکنم که تست بفرمایید:
Anik Brutus