دو روز نیام دلم یه ذره میشه برای اینجا:)) البته به محض ورود فکر کردم خط رو خطی چیزی شده.. جای قیمه ها، سایت های دوست‌یابی رو ریختن تو عطرافشان ها.. از مِگَمِیر و جنونِ دریا وُ نوشته ی زیبای مهدیس جان که خوشا به حالش که خانه اش دریاست:) (چون من یبار قصد ورود داشتم با یه تیپا انداختنم بیرون؛ خلوص نیت نداشتم البته؛) ) هم، رسیدیم به خواستگاری!
من دکانت دیپتیکِ آب نباتی :) رو همراه چند تا بچه دیگه و البته I Miss Violet از دیفرنت کامپنی گرفته بودم.. یکی ذیل آی میس ویولت گفته بود: دروازه ورود به بهشت.. اگه دروازه بهشت چنین بویی بده، من (خدا نکنه) جهنمو انتخاب میکنم. اونجا احتمالا وی ات آرمیس و ریک ان روئن با دوتا چنگک منتظرم باشن! بله من تکه و پاره شدن رو به شیرینی های مصنوعی و لوس بازی های گل منگلی و بی خیالی های میوه ای ترجیح میدم!
باید بگم I Miss Violet ارتباطی به آب نباتی نداره.. این پُلِ به قول ایکاروس 'سکته ای' رو چه به بزرنِ لِیلی! یخورده باهاش لج هم هستم چون در برخورد اول به خاطر اسمش گول خوردم و رفتم به گذشته و هر آنچه منو ناخودآگاه یاد گذشته ی شیرینم بندازه می‌تونه برام دوست‌داشتنی باشه!
"گذشته مُرد"! اینو امروز مادرم با یه لحن خیلی خنده داری گفت و باعث شد من میون گریه، بخندم وُ گریه کنم...!

آب نباتی:)! هر چقدر آی میس ویولت یه ذره نمی‌توانست بوی بهشت و دروازه اش را بدهد، 'او نباتی' بوی کویِ لیلی می‌داد!
بسیار صاف و ساده و مودب و موجّه. نسیم نامیرایِ گرم و تُند و شروعی مرکباتی.. کودکی پرسید: خورشیدی کوچک را چگونه نشان می‌دهند؟
گفتم کفِ دست چپت را بگذار روی قلبت، از میانِ رگ‌هایِ تنگ‌اش کهربا را بیرون بکش و مشتت را محکم نگاه دار مبادا گُمش کنی! چاهی بِکَن و مخفی اش کن.. دستت را باز و در امتداد چشمت رو به خورشید نگه اش دار.. خورشید از آسمان کَنده، ظلمات می‌شود؛ در عوض، حال، تو در دل یک خورشید داری و جهانی که از تو روشن خواهد شد..!
کهربا غنیّ ست و شیرین و پودری.
سویه های گیاهی/ تلخ/ چوبی و گاه گاه رزینی هم آرام آرام چرخی می‌زنند و خودی نشان می‌دهند..
همه چیز آرام است و روشن و شیرین و دل‌پذیر.. مثل جایی که J.E Sunde می‌خواند:
I don't care to dance
You know this
I have told you I don't dance
But the music and your beauty
Well they move me
So I take you by the hand...

..........................

پای سگ بوسید مجنون، خلق گفتند این چه بود؟!
گفت این سگ گاهگاهی کویِ لیلی رفته بود...!

سلام جناب رضایی،
عزیزید شما.. ممنونم از محبتتون :)
سلامت باشید و در پناه خدا🌹

خیلی سال پیش، کمی آن طرف تر از باشگاهِ سلیمانی، جایی که یک غروب از زمستانِ امسال کنار نرده‌های سفیدش ایستاده و او بعد از پُک های پیاپی به سناتورِ بی‌مزه اش گفته بود: پدری مقابل چشمان پسربچه اش خودش را از حلقه‌ی بسکتبال به دار آویخت؛ دقیقا همان حوالی منتظر مادرم ایستاده بودم.. مردی کوتاه قد، صورت استخوانیِ مستطیلی به همراه چند لایه ماسک، کت و شلوار مشکی پوشیده و دو دستکشِ نخی و یک جفت دستکش لاتکس به دست؛ چنان با دقت محتویاتِ سفید رنگِ بطری و دو لیوانِ یک‌بار مصرف را جا به جا می‌کرد وُ خُرده جزئیات و ریز اَکت هایی داشت که چشمانم میخِ او بود و یخ کرده بودم از آن همه جنونی که تا به حال در کسی ندیده بودمش! سپس با خودم اینطور تشریح اش کردم: عینِ یک شیمی دانِ مجنون که در آزمایشگاهِ خیالی اش سخت مشغوله!

امروز، من با گنیمیدِ عصیانگر به طرز عجیبی به یاد او افتادم.. دیوانه‌ای که در خاطره‌ی کوتاه و دور کودکی ام گُم شده بود.. انگار باز بچه شوم و او دستش را از افشانه به بیرون بکشد و مرا به قعرِ زمین و آزمایشگاهِ کمیکالش ببرد.. جایی با در و دیوار و میز و صندلی های تماما فلزی.. مِیل و عطشی بسیار گریبانم را بگیرد برای کشف کانی ها و ترکیبات شیمیایی و ترسیده از تماشای جنینی تازه شکل گرفته، در ظرفی که حاوی الکل است..!

جلوه‌ای خمیرگون و شیره ایِ شیرین از زعفران و اسمنتوس. شکلی میوه‌ای تخمیری که آمیخته شده با سویه های هربال/ دودی/ کثیف/حیوانی.. برای خیلی ها می‌تونه تداعی گر عرقِ بدن باشه و ناخوشایند.. در فضای بسیار فلزی و سنگی.. گس و نمکی مثل زاج، آکواتیک/ نیمه الکلی.. تراشه های بسیار خیره کننده ای داره مثل کات کبود! یک آبیِ کریستالیِ گازی و سرد که خوب بلده در سیستم شما تداخل ایجاد کنه.. یکی از کسایی که قشنگ کات‌کبود رو لمس کرده احتمالا من باشم چون فکر می‌کنم پانزده ساله بودم که یه تیکه خیلی کوچیک ازش برداشتم و خوردمش:/ اون اختلالِ فشار خونِ و سطحِ عروق بدن و جوششِ اسید معده در گنیمید به وضوح حس میشه! رسوبی نیمه جامد در پرده ی بویایی که در چاله ی زمان کِش میاد! و خاک و غبار آنچه در کُنجِ ذهن آدمی‌ست رو پاک میکنه، و خواستِ بی‌مهابایی به تشدد خاطرات داره! یادِ آنکه دیوانه نامیده بودمش.. آن پدر بر دایره‌ی دار و جفت مردمکی فرومانده!

گنیمید؛ جهانی تنگ گشته در شیشه ای تُنُک که خم به شانه‌های من می‌آورد...!

شخصیت بسیار طغیانگری داره.. موجودیست بدون جنسیت در دنیای شیمی که از کیمیاگری اش چون فلزی زنگ خواهی زد...

سخن ورای کلمات او بود؛ او حرف‌هایش را نقاشی می‌کرد!
مَسکه میلانو ریبُت به‌سان روزی‌ست که آفتابِ داغ بر سر ونسان ونگوگ می‌کوبید.. قلم می‌زد و از رسومِ دستان او، جهان حیاتی دوباره می‌یافت. لحظه نقش زدنِ خداحافظی.. چون تماشای گندم‌زاری گرم وُ زیتونی که قامت سروی نمایان، رد پایی از سبز فیروزه‌ای دارد و آبیِ کُبالت.. چهره‌اش به سوی خورشید مایل شده و هفت‌تیری به پهلوست.. غرق شده در زمین، و دمی که صورت در خاکبرگِ نرم و تلخ و غنی فرو رفت، تنها او بود که توانست ببوید آن عمقِ نمور را! گُلی رویید به رنگ کریمسون؛ در آن چله‌ی گرما سرد و رنگ پریده، سایه‌ای قرمز رنگ بر زیر لایه‌ای آبی که میل‌های بنفش داشت و رخی کبود از زهرِ دنیایی که نبود از آن اش!
......
ریبُت آن‌چنان فلفلی و ادویه‌ای نیست. یک پرده‌ی زعفرانیِ نارنجیِ کدر دارد.. یک پلتِ چرمین که جیر بودن را بیشتر دوست دارد و مُشک بو ست؛ بر آن، رنگ با قلم کوبیده شده و شیره روغنیِ رزماری بر سطحِ آن هموار می‌شود.
گرم ادویه ای• شرقی• روغنی• صیقل خورده• مُشکی• انیمالیک• نیمه گزنده و تند.
قلم‌مو برداشته و بر تنِ یاس، نگاره‌‌ای از گندم زار حک می‌شود. یاسِ سمباک؛ شاداب تر و تازه و سبز است.. این سویه‌ی آروماتیکِ گیاهی و سبز در فضایی پودری و شیرین می‌نشیند و بخور اینسنس درصد قابل توجهی از اتمسفر عطر را در دست می‌گیرد..
زیباست؛ و همان‌قدر که عمق و کشش دارد اشرافی‌ و موجّه است.. نه درون‌گراست و نه برون‌گراییِ پست‌امپرسیونیسم را دارد اما من را به یاد ونگوگ و اثر زیبایِ Wheat Field with Cypresses انداخت..  و آن گل‌های ریزِ سرخ رنگ که محجوبانه سر از خاک به بیرون آورده‌، گویی از خونِ او روییده اند. ونسانی که شب را رنگی تر و روشن تر از روز می‌دانست، رویایش را نقاشی می‌کرد، به دنبال زیبایی بود، و عشق در قلب می‌پروراند.. همان که آتشی عظیم در سینه داشت...!

▪︎Wheat Field with Cypresses Vincent van Gogh -Post-Impressionist
▪︎Lust for life: a novel of Vincent van Gogh, by Irving Stone

تولدی دیگر از پسِ لمس سیاهی.. تا فرصت باقی‌ست، از نو زاده شو...!

خانم فیضی عزیزم درود به شما.. بنده ارادت های بسیار دارم به شما❣
لذت می‌بریم از نوشته هاتون
خدا حفظتون کنه🌹

شنبه شب تا بعد از ظهرِ فرداش؛ اتاقی تاریک، آبی آسمان و نور سرخ خورشید خلاصه شده بود در دو ورق قرص.. جهانی کِش آمده.. صفحه پانورامایی تار.. هرچه می‌دیدم تو گویی وهم بود.. بیرون از خانه؛ جالب است آدمی‌زاد به وقت مرگش هم دست از جدیتِ مضحکش برنمی‌دارد!
نخواهی خودت را از تک و تا بیندازی، زمین بخوری، خودت را کشان کشان بندازی ته تاکسی و برگردی به خانه‌ات.. کفِ حمام خانه، تنی لرزان، روی تخت درمانگاه، دستت را سوراخ سوراخ کنند، بخوابی.. و خواب و خواب...
دیشب تا امروز عصر، من من نبودم! یک میلی‌گرم بیشتر مصرف می‌شد شاید به کل نبودم.. اما، همان شب آوردنم خانه.. خوابیدم، بیدار شدم اما من نبودم.. من کفِ آن برکه‌ی راکد بودم.. جایی که آرام بود اما صدای فغانِ خفه من را می‌شنید..
نشستم لبه سکو کنار درختچه ای کوچک، اما باز هم، همانجا ته‌نشین بودم..
جهان را لحظه های کوچک رقم می‌زنند.. چه خرده ریزه هایی که زیر و رو می‌کنند هستیِ‌مان را..
یک قطره اشک، یک بغلِ کوچک، یک ثانیه دلتنگی، یک دقیقه رویا میان خواب و بیداری، یک نوا، یک میلی‌گرم کمتر..
اشک ریختم.. نمی‌توانستم رنگِ سبزِ برگ‌هارا ببینم.. دیگر‌ نمی‌شنیدم زمزمه ‌ی صبا را.. اشک ریختم از دلتنگی..
مادرم را دیدم.. میان راه سفت بغلش کردم.. یک لحظه آغوشِ او.. یک قطره اشک.. لمسِ دلِ تنگِ او..!
باز هم خوابیدم.. یک دقیقه میان خواب و بیداری.. یک صدا.. اردی‌بهشت ماه و نُه استوانه‌ شیشه‌ای تا به جایی که، نمی‌شد حتی آسمانش نامید...

اومدم بگم؛ خوندم، زبانم باز شد و دستام به حرف آمدند.. دوست نداشتم دیگه باشم...
اما، گاهی یک نوشته
یک برکه...
شاید اردی‌بهشت!
دوباره شکوفه
باز باران
زیر لب ترانه
بیشتر آبی
سبز تر

درود، دو نسخه وجود داره ازش و شمایل بطری دستخوش تغییرات شده.. اونی که درب و باتل سیمانی رنگ داره ورژن قدیمیه.
احتمالا تغییراتی در آکورد ها یا چینش نت‌ها هم رخ داده باشه. (من جدیدا تست‌اش نداشته ام و اطلاع ندارم در این باره)

حسی ناب در جهان است، از جنسِ خاصی از محبت.
حُبی عمیق وُ مادرانه!
این عطر ترسیمی واضح از آن محبت است..
اگر زنی عشق ای در رگ و پِی‌ اش باشد انگار که عزیزش چون طفلی از جوششِ آن، متولد شده؛ اگر مِهری بر سینه داشته باشد پاک، تپنده، عاری از جرعه‌ای شهوت وُ لبریز از دلواپسی‌ها، وَ مُهری بر لب‌ها که تنها در خلوتِ معبود گشوده شوند، این عطر بر تن او نواخته خواهد شد!

تنها، لمسِ آن عطوفت...!

به واسطه این مِهر و تولا، سال نو رو تبریک می‌گم به شما عزیزانم. صمیمانه تک تک تون رو دوست دارم.. بسیارِ بسیار :)
دعا می‌کنم در سال جدید دلتان آرام، ضمیرتان شاد و هشیار، کلامتان همواره حق و پر نفوذ، وُ وجودتان سراسر نور باشد🌹

سلام جناب افتخاریان،
من بعد از صد سال، تازه متوجه شدم کُلا و رسما هرچی راجب Piaza Alla Scala نوشتم غلط بوده:/ اصلا میوه نداره این عطر:/
خدا میدونه اون روز من کجا سیر میکردم که چنین چیزی رو نوشتم واسه ی شما:(
بعد موندم الان اون چه عطری بود که شبیه لاست چری بوده! یا دکانت پیازا الا اسکالا کجاست اصلا!
واقعا شرمنده ام و ازتون معذرت میخوام.. این متن میتونه غلط ترین ریویوی تاریخ عطر باشه بنظرم.. بعد اعتماد به سقفِ من که نرفتم یه چک بکنم صفحه اش رو محض رضای خدا:///

من شمایل ام در چندین سال پیش و دوران دبیرستان گیر کرده.. اما از طرفی بهم میگن کارات عین پیرزن هاست:)

اون جمله به خاطر ترس بود.. هراس از بی‌خبری؛ که حاصلش شود جدا شدن از آن جریان گرم! غفلتی که پرده‌ای بر دیده آدم گذارد و رد اش عوضِ روشن و سبز تر کردن، آوار کند.. شاید ناخواسته و خدا نکند خواسته.
ان‌شالله که همه، دلیلی برای سبز تر کردن آن جریان معطر باشیم:)
ممنون ام از بابت تکرار:) زیبا‌ست واقعا:) این خانه و مهر و محبت اش، اعضایش که نور اند، جملات و کلماتی که گاهی خدا بر دهان و سرِ انگشتانِ عزیزی چون شما می‌گذارد تا مبادا قدوم ما بلغزد و بی‌راهه رویم:)

درود به وجود سراسر نور شما🌹