Io non ho mani

۱۳ ۱۴ سالگی، مجبور بودم گاهی با کسی وقت بگذرونم که ازش بدم میومدم. صرفا بخاطر نایس بودن. چون کس دیگه ای باهاش وقت نمیگذروند.

امروز فهمیدم چرا ازش بدم میومدم. بخاطر بویی که داشت. بیزار بودم از اینکه کنارش بشینم. بوی گناه بود اون زمان از نظر من. یه بوی جهنمیِ اعتیاد آور.

این بو دقیقا همون بو بود.

وقتی دیشب زدمش متوجه این موضوع نشدم. (خیلی زاویه دار بود در اپنینگ و شبیه درای داونش نیست. [بر خلاف لوز و رلیکویا که تفاوت کمه.])ولی وقتی زمان گذشت. تصویر اون آدم کم کم پیدا شد. مثل صورتی که به آرومی از توی دود بیرون میاد.

الان میفهممش

واقعا بوی تنهایی میده

کلا از اپنینگ حرف نمیزنم چون باهاش ارتباط نگرفتم. از درای داون دارم میگم.

وقتی بوش میکنم میخوام برم تو تنهایی خودم. مهم نیست داستایوفسکی بخونم یا متریال کلاسامو واسه زبان آموزا آماده کنم. فقط باید سولو باشه. نمیخوام کسی کنارم باشه. یه حس غریبی که توی تنهایی فقط بهت آرامش میده. این عطر میگه "تنهایی! ولی اوکیه." وقتی پوشیدمش دیگه اضطراب تنهایی بیقرارم نمیکنه.

دیشب که زدم گفتم "خب، اینم ۶۰۰ تومنی بود که دیگه هیچوقت قرار نیست ببینمش. کاش به جاش ۳ میل دیگه رلیکویا میگرفتم."

فقط کافی بود چند ساعت زمان بگذره تا کرم خرید دوباره ش از تخم بیرون بیاد.

دوست دارم یک بار دیگه ببینمش اون آدمو

ازش بپرسم که خودش میدونست که چقدر تنهاست و عمدا به خودش از این عطر میزد؟

یا عطرش بود که به تنهایی دعوتش می‌کرد و شخصیتش را می‌ساخت؟